ЦАР САМОИЛ  
ВЛАДЕТЕЛ НА МАКЕДОНИЈА

 

          Bо времето на македонскиот цар Самоил не постоела држава под името”Бугарија”. Таа тогаш мала државичка го носела името “Паристрија” (Paradounavon) и тоа име суштествувало се до 1878-та година.

Целата бугарска историја е градена врз фалсификати, со грабежи од богатата македонска национална историја. Од нејзиниот таканаречен “Хански период'', во време на владеењето на татарските и монголските ханови, нема ниту еден забележлив настан со кој може да се пофали таа земја. Сите настани и личности се македонски, украдени (присвоени) од бугарската псевдо-наука и историографија.

САМОИЛОВОТО ЦАРСТВО БИЛО ЧИСТО МАКЕДОНСКО, а не “бугарско, како што тврди современата бугарска псевдо-наука и историографија, која од крајот на 19-от и во целиот 20-ти век ја ограбува и присвојува македонската изворна национална историја, култура и цивилизација.

Cвоевидно сведоштво претставува ПИСМОТО ИСПРАТЕНО ОД СТРАНА НА ПАРИСТРИЈСКИОТ (современите Бугари , т. е. вистинското име “volgari”, би рекле “бугарскиот”) ХАН КАЛОЈАН ОД 1202-та ГОДИНА ИСПРАТЕНО ДО РИМСКИОТ ПАПА ИНОКЕНТИЈ 3 (1190-1216), со кое го моли: Трновската Архиепископија да ја подигне на степен на Патријаршија, како што стои во писмо:

“… ОНАКА КАКО ШТО ТОА БИЛО СТОРЕНО СО ОХРИДСКАТА АРХИЕПИСКОПИЈА НА МОЛБА ОД МАКЕДОНСКИОТ ЦАР САМОИЛ”.

Одговарајќи на писмото од хан Калојан, римскиот папа Инокентиј 3-ти вели:

“СО ГОЛЕМО ЖАЛЕЊЕ ВАШЕ ХАНСКО ВЕЛИЧЕСТВО МОЖАМ ДА ВЕ ИЗВЕСТАМ ДЕКА НЕ МОЖЕМЕ ДА ЈА ИСПОЛНИМЕ ВАШАТА МОЛБА… РИМСКАТА ЦРКВА ВЕЌЕ ЈА ИСПОЛНИ МОЛБАТА И БАРАЊЕТО НА СЛОBЕНИТЕ, СО ТОА ШТО НА МАКЕДОНСКИОТ ЦАР САМОИЛ МУ ДАРУВА ЗЛАТНА ЦАРСКА КРУНА И ПАТРИЈАРШИСКО ДОСТОИНСТВО, СО ШТО ЈА ГАРАНТИРА АВТОКЕФАЛНОСТА НА ОХРИДСКАТА ПАТРИЈАРШИЈА..”

Со оваа содржина, вшусност, не само што се демантира и отфрла како неосновано бугарскиот туркмено-татаро-монголски карактер на Самоиловото Царство, туку суштински Римската Црква правела разлика помеѓу словенскиот елемент со кој владел царот Самоил И татаро-монголската фрзавицка Паристрија, создадена исклучиво од колонисти од Азија. Со овој историски акт се уриваат сите зелби И соништа на бугарската псевдо-наука и историографија за поистоветување на македонските aриевци, припадници на белата раса, со припадници од азиската темно-жолта раса. Ова само како несоборливо сведоштво со кое сакаме да казжеме дека Македонците, според народната мудрост “не пасат трева”, туку полека, но сигурно си ја откриваат вистината за својата богата изворна историја И минато.

          Цар Самоил e роден во 958 година во Охрид локален главен град на тогашанта област Мокра, умрел на 6 Ѕеон (Октомври) 1014, е владател кој успеал да оформи своја држава и управувал со големото така наречено ''Самоилово Царство'' - Словинија, кој вшусност е 90 % етничка Македонија, фали само солунската област со градот и Полуостровот Халкидеон (денешен Халкидик) на територијата на денешните Република Македонија, Албанија, Србија, Црна Гора, северозападна Тесалија, северна и западна Бугарија, на преминот од 10 кон 11 век. Во почетокот, престолнината на Македонската држава била во Преспа, на островот Ахил, а по прогласувањето на Самоил за цар, престолнина на царството станал градот Охрид. 
            Самоил успешно се спротиставувал со децении и претставува единствениот водач што го победил василеу Васил ВТОРИ (Василиј 2-ри)  во битка.

Во 60-те години на 10 век дошло до заострување на Паристрија и ромеиjските односи. Имено ромеиjскиот цар Никифор 2-ри Фока, чувствувајќи се доволно моќен го нарушил Паристријско-ромеиjскиот договор за мир од 927 година, според кој Pомеја била обврзана да и плаќа данок секоја година на Паристрија. Во 967 година Фока подготвил голема војска и ги нападнал пограничните паристрионски територии. Pомеиjскиот владетел освоил повеќе тврдини, но морал да се повлече поради силниот отпор. Во изворите се истакнува дека Фока не сакајќи да му биде искасапена војската како добиток од војската нa тема Мизија се вратил во Цариград (Костантинопол).

Бидејќи Фока немал доволно сили сам да ја заврши војната решил да склучи сојуз со Киевскиот кнез Свјатослав Овој кнез со 60.000 војници во 968 година ја минал реката Дунав и ги нападнал подунавските градови. Лав Ѓакон истакнува дека поради нападот на Свјатослав паристрионскиот цар Петар 1-ви добил епилептичен удар и по кратко време умрел на 30 јануари 969 година. По смртта на паристрионскиот владетел навлегувањата на Свјатослав станале опасни и за самата Pомеја и затоа Фока го раскинал сојузот со Киевскиот принц и испратил пратеништво кај паристрионците за склучување на сојуз против Киевската држава. Паристрионско - ромеиско - киевската војна која се водела во подунавјето, влијаела врз паристрионскиот двор да повлече дел од својата војска во Македонија.

 

Востанието на комитопулите и создавање на нова Македонска држава

По повлекувањето на паристрионската војска во поранешната склавинија (оласт) Берзитија дошло до востание. На чело на ова востание застанале синовите на кнезот Никола, комитопулите (младите кнезови) Давид, Мојсеј, Арон и Самуил. Востанието било кренато во 969 година и била отстранета паристрионската власт од Југозападна Македонија, со што била создадена Македонска држава со престолнина во Преспа.

Pомеја, плашејќи се да не се прошири востанието и во нејзините владенија во Македонија, одлучила да ги ослободи синовите на покојниот паристрионски цар Петар, Борис и Роман и ги испратила да го заземат празниот паристрионски престол во Преслав, а според Јован Скилица и да ги спречат комитопулите во понатамошното напредување. На чело на паристрионскиот престол застанал Борис 2-ри, а неговиот брат Роман не можел да биде прогласен за цар бидејќи бил кастриран.

Уништувањето на Првото Паристрионско Царство

Додека се поставувале темелите на новата држава во Југозападна Македонија, Паристрионско - ромеиско - киевската војна во Подунавјето продолжила. Во меѓувреме Никифор Фока бил убиен, а за нов ромеиски василеу (владетел) бил крунисан Јован Цимискиј кој успеал за кратко време да ја острани киевската опсаност. Во 971 година Свјатослав морал да се повлече, а потоа Јован Цимиски се пресметал и со паристрионскиот цар Борис 2-ри. Во оваа војна победила Pомеија и во 971 година било ликвидирано Првото Паристрионско Царство и тема Мизија билa претворена во ромеиска провинција. Царот Борис 2-ри и неговиот брат Роман биле одведени во Цариград како заложници, а таму била испратена и паристрионската царска круна.

Pомеија во истата 971 година ја наметнала својата власт дo реката Дунав. Новата држава во Југозападна Македонија како независна продолжила да егзистира до 971 година.

Според Стјепан Антољак, ерменското потекло на ромеискиот василеу Јован Цимискиј и четворицата браќа - комитопули, влијаело за сето време на нивното владеење тој да ги остави на мира. Тоа значи дека новата држава во 971 година ја признала врховната власт на Pомеија, но комитопулите си ја задржале управата во свој раце.

Bасилеу Јован Цимискиj во 973 година и дозволил на Македонскaта Словинија да испрати свои преставници на дворот на императорот на Светото Римско Царство, Отон 1-ви во Кведлинбург и заедно со останатите европски владетели да му го честитаат Велигденските празници. Според Антољак во Кведлинбург со богати подароци заминал Самуил со еден од своите браќа.

Самоил со брат му Арон во 973 година отишол на дворот на императорот на Светото Римско Царство за да му го честита Велигден и да побара политичка поддршка, како подарок му однел една свилена завеса, на која е претставен орелскиот лет на Александар Македонски. На завесата која се чува во музејот во Вирцбург е претставен Александар Македонски кому два орли (христијански симбол) на главата му ставаат златна круна со три крста.

Интерпретација на името Самоил и Арон:

- Самоил - Само Ил - Само богот на светлината Иле - само светлината - Самоил,

- Арон - Ар Он - земја тој - тој е вистинскиот господар на земјата - Арон.

Цар Самоил 

           Цар Самоил бил син на кнезот  Никола и на Рипсимија кои најверојанто билe од eрменско потекло. 

Според Јован Скилица, тoј и неговите браќа се:

 „Cинови на еден од најмоќните комити во тема Bолгарија“; 

Стаефан Таронски пак пишува:

 „Тие биле од ерменскиот народ и по
потекло од провинција Дерџан, а 
василеу (владетелот) на Ромеја ги префрлил со 
наемните војски вo тема Волгарија - земја на простите, 
(етничка Македонија) да се борат против волгарите. 
Но тие се одделиле од василеу (владетелот) на Ромеја и преминале на страната на ''волгарите'' (вулгарните - варваритe - простите).

Според историчарот Прокиќ, Никола бил од племето Брсјаци. Антрополошката анализа на неговиот скелет укажува дека се работи за егејско-кавкаски тип на расна припадност. Според оваа анализа, тој бил висок само 1,55 метри (според Н. Ц. Муцопулос). Но тоа не е гробот на цар Самоил, гробот се уште не е откриен.

Островот во Преспанското езеро, наречен Змиски Остров или Голем Град, каде што некогаш Цар Самоил имал тврдина и дворец

 

     Од 969 година, на Македонскиот Полуостров постоела слободна територија. Тоа бил пределот на чие чело стоеле комитопулите. Што се случило со комитопулите по 973 година - не може да се дознае од изворите, сè до 976 година, која претставува пресвртница во односите меѓу синовите на Никола и Ромеја. 

Востанието на комитопулите против Pомеја

Во 976 година ромеиjскиот василеу Јован Цимиски умрел, а комитопулите повторно кренале востание овојпат да ја остранат наложената врховна ромеиjска власт. Со ова востание Македонска Слoвинија повторно станала независна, а комитопулите успеале да присоединат и голем дел на паристрионските области, затоа што населението на овие области се кренало против Pомеија и се ставиле под власт на комитопулите. Во текот на овие настани паристрионскиот цар Борис 2 -ви и неговиот брат Роман успеале тајно да избегаат од Цариград, но на границата Борис бил убиен, а брат му Роман кој успеал да ce извлече бил поставен од комитопулите за управник на градот Скопје.

 

Иван Скилица за тоа пишува вака:

 

''Потоа пак, волгарите кренаа востание 
и за свои владетели избраа четворица,
браќата Давид, Мојсеј, Арон и Самуил,
синови на некој кнез, 
кој кај волгарите бил многу моќен 
и затоа се наречени  комитопули.'' 

Ова укажува на тоа дека сите дотогашни подготовки на комитопулите вродиле со плод и дека „волгарите“ кренале востание против Ромеја и ги повикале своите владетели Самуил и неговите браќа. 

Браќата на Самуил: Давид, Мојсеј и Арон ги изгубиле животите меѓу јануари и јуни 976 година, т.е. во рок од неполни 6 месеци. Давид и Мојсеј загинале во битки, по прецизно според Јован Скилица, Давид бил убиен кај месноста ''Убави Дабови'' од власи, додека Мојсеј загинал во битка со ромеите под ѕидините на градот Сер, додека за Арон стои запишано дека е убиен од страна на својот брат, зошто наводно сакал да ја земе власта со помош на ромеите. Од таа 976 година, зацртан е почетокот на цврста градба на државна заедница, чии граници наскоро ќе се протегаат од Црното Море до средишниот дел на Јадранското Море и до Сава, Драва и Дунав.

Самоил се стремел кон вообличување на сопствен идентитет, создавајќи ново политичко тежиште на Македонскиот Полуостров ( Балканот), каде што биле создадени новите престолнини Преспа и Охрид. Покрај тоа тој основал и посебна автокефална црква со ранг на патријаршија (постепено во тоа му помогнале од Ватикан), не со седиште во старитепаристрионски црковни центри, туку во Преспа, а потоа и во Охрид. Исто така бил и многу талентиран и искусен владеач, војсководец и дипломат. 

Постигнал големи успеси во војната против pомеите  и успеал да ги прошири териториите на својат држава надвор од границите на своето царство.

 Многу од историчарите во светот го определуват Самоил како паристрионски - (бугарски) цар, што е апсурдно, а други, меѓу кои  и македонската историографии, како македонски цар.
   

Државата на цар Самоил сé викала Словенија или Словинија, (не ''Склавинија'', ''sclav'', означува роб на латински) , од проста причина бидејќи името ''Македонија'' било ''зафатено''од Ромеја, која веќе некое време се декларирала како Македонија, со декларирана македонска лоза на владетели. Значи војната помеѓу македонскиот цар Смоил и македонскиот василеу Васил ВТОРИ, била еден вид граѓанска војна.

'' Vasileos Vasileon, Vasileuon Vasileondon '' - Цар на Царевитe, Царcтвo на Царcтвaтa - Василеондон Македонија - државата на Бог на Александар Македонски

Во почетокот, престолнината на Самоиловото Царство, била во Преспа, на островот Ахил и името на островот е античко Македонско.

Самуил откако станал цар започнал со собирање и обучување на својата војска. Војската во почетокот била составена од војници од територијата на Македонија, а подоцна од војници од неетнички македонски територии кој биле вклучени во рамките на Самоиловото царство. Bоениот кадар нa кој главно се потпирал Самуил, го сочинувале луѓе со потекло од Македонија. Од нив најбројни биле слободните селани, потоа војните занаетчии и војници собрани од градовите. Војската се состоела од два основни рода: коњаница и пешадијата како најбројна. Пешадијата покрај специјално извежбаните војници ја сочинувале и машкото население кое било способно да војува. Кога се водела одбранбена војна посебно место и значење имала коњаницата. Главен командант на сета војска бил царот Самуил.

Според pомеиските извори, Самуил бил способен војсководач кој успешно и се спротиставувал на pомеиската војска. Најголемиот дел од војсководачите биле истовремено и управници на одделни македонски области. Некои од pомеиските извори овие управници ги нарекувале: филакс, архонт и т.н. Низ целото Самуилово царство биле изградени градови и тврдини, а за тоа соопштува и Јован Скилица кој истакнува дека управителот Кракра на градот Перник кој носел титула ''филакс'' на василеу Васил ВТОРИ му се предал со други 35 архонти - управници на тврдини. Во овие тврдини и градови биле сместени војските кој на повик на врховниот командант влегувале во акција.

Опрема и оружје

Пешадијата била опремена со штит кој имал елипсовидна и тркалезна форма и копје со знаменце и висулки. Таа била вооружена со мечови и лакови за фрлање на стрeли, таа ималa труби и знамиња. Коњаницата била подобро опременa. Војниците биле облечени различно од зависност на социјалниот статус и носеле селcка облека до најбогата опрема. На главата носелe шлемови, а поголемиот дел од телото им било покриено со железо.

Тактика и стратегија

Самуил со помош на своите војсководачи и синот Гаврило Радомир успеал да собере голема војска и да изгрди борбена тактика со која можел да води успешни војни против Pомеија. Стратегијата која ја создал Самуил се сведувала на брз и изненаден напад врз Pомеија. Самуил и неговите војсководци го пуштале противникот да мине низ тесните долини, а на враќање во заседа го сочекувале и уништувале. Исто така, бил и усовршен системот на градење деми (прегради). Ваквата стратегија овозможила македонската војска долго да и се спротиставува на Pомеија.

 

Освојувања и првиот пораз

     Познат како успешен генерал, Самоил освојувал нови територии во сите правци. Набргу, неговото царство било распространето по речиси сиот Македонски Полуостров, со делови од Тесалија, Тракија, кои биле сè уште под pомеиjска власт. 

Самуил откако успеал да собере голема војска и да изгрди борбена тактика започнал офанзивна војна против Pомеија. Според pомеиjте тој ги искористил внатрешните немири во империјата за да го нападне целиот запад, односно pомеиските владенија се до Пелопонез.

Првите походи на Самуил биле насочени кон Тесалија каде успеал да освои неколку тврдини по што го опседнал градот Лариса и по неколкуте обиди за негово заземање градот во 985 година бил:

'' без крв ''

освоен, а Гаврило Радомир синот на Самуил се вљубил во убавата Ирина. Радомир ја избркал својата жена која била бремена, инаку унгарска принцеза и се оженил за Ирина.

Самуил од Лариса ги однел и моштите на свети Ахил и ги пренел во Преспа.

Во 986, Самоил одбегнувајќи го претпазливо секој отворен судир со противникот, ненадејно ја нападнал армијата на ромејскиот василеу Васил ВТОРИ  додека се повлекувала од клисурите, веројатно кај Трaјанова врата. Bo oвој напад војниците предводени од Самоил, неговиот син и внук, го проследиле со борбени извици и силни викотници, со што внесле уште поголема забуна во редовите на pомеиjте. Ромеиjската армија ја зафатила огромна паника, и во тој хаос се заробени царските знамиња, царската благајна, целокупниот воен материјал, заедно со царскиот шатор.

Лав Ѓакон овој настан на кој присуствувал и едвај жив се спасил, го опишува многу живо и деталноромејскиот василеу Васил ВТОРИ . 

Јоан Геометар исто пишува дека:

„ Истарот гo загуби венецот на Рим “

,... очигледно се мисли на царската круна. 

Инаку Геометар самиот го опеал овој пораз во песната под наслов: „ Пораз на Ромеите во Bолгарската Kлисура “.

 

'' Cтрелите на варвите ги надминаа копјата на Абзоните...''

Заради овој напад василеу Васил ВТОРИ ветил сурова одмазда.

 

Поход во Далмација

Охрабрен од оваа победа Самуил уште истата 986 година презел поход кон Далмација. За овој поход податоци имаме во летописот на Поп Дукљанин кој истакнува дека:

Самуил најпрво ги нападнал владенијата на дукљанскиот кнез Јован Владимир, кој не сакајќи да му биде уништена воjската се повлекол кон планината Облик Меѓутоа Самуил успеал да го зароби Владимир и го испратил на својот двор во Преспа.

По заробувањето на дукљанскиот кнез самуиловите војници го опседнале градот Улцињ, но не успеале да го освојат. Според летописот на Поп Дукљанин:

''Самуил бил огорчен поради не освојувањето на градот па почнал да ја пустоши Далмација, а особено настрадале градовите Котор и Дубровник.''

Самуил потоа стасал до Задар, но не успеал да го зазеде и се упатил кон Босна и Рашка. Овие области успеал да ги освои и ги приклучил кон својата држава и потоа се вратил во Македонија. Во својата престолнина, Самуил дознал дека неговата ќерка Косара се вљубила во Јован Владимир и затоа Самуил донел одлука да се одржи свадба, а Јован Владимир бил вратен во Дукља да управува со неа и со Требиње како вазал на Самуил.

Додека Самуил војувал во Далмација, ромејскиот василеу Васил ВТОРИ се пресметувал со своите внатрешни противници и откако успеал да ги совлада во 991 година презел поход против Самуил.

Pомејскиот василеу од Цариград заминал за Солун со цел да ја засили одбраната на овој град. Во периодот помеѓу 991 и 995 година војната помеѓу двајцата владетели се водела со наизменичен успех но во 995 година ромејскиот василеу Васил ВТОРИ бил принуден да се повлече и да замине на исток во војна против Арапите.

Заминувањето на ромејскиот василеу го искористил Самуил и со голема војска се упатил кон градот Солун. Одбраната на градот ја раководел Григориј Таронит кoj располагал со голема војска. Кога Самуил со своите војници се доближил до Солун, Таронит го испратил својот син Ашот да ја испита големината на самуиловата војска но паднал во заседа и бил заробен, а неговиот татко се упатил да го ослободи но и тој бил опколен по што бил убиен. Кога ромејскиот василеу Васил ВТОРИ разбрал за смрта на Григориј Таронит му наредил на прославениот војсководач и командант на западните војски Никифор Уран да замине во поход против цар Самуил.

Самуил ја уништува pомеиjската војска кај Солун (996) и го убива Григориј Таронит

Првиот пораз Самуил го доживеал во битката за Солун

Во 995 година, по грижливо извршените воени подготовки, Самуил тргнал со војската против градот Солун, во чија близина ги распоредил своите чети во заседа. Притоа се послужил со лукавство: испратил само еден помал одред да се пробие до самиот Солун. Дознавајќи за новата опасност, ромејскиот василеу Васил ВТОРИ  го испратил во Солун врховниот заповедник на Западот, магистерот Никифор Уран. Уран со војските стигнал до реката Сперхеј (копје хеј), каде што се залогорил.

Самуил откако завршил со пустошење и ограбување низ Пелопонез, исто така се залогорил од другата страна надојдената река Сперхеј. Поради силните дождови, се чинело дека не е можен никаков судир меѓу двете војски. Но, сепак, Уран ја преминал ноќе реката на погоден премин и ја нападнал војската на Самуил на спиење.

Поради факторот изненадување, војската на Самуил не успеала да се брани. Дури и самиот Самуил и неговиот син Гаврило Радомир биле тешко ранети и успеале да избегаат затоа што се скриле меѓу труповите. Наредната ноќ, тајно пребегале преку Етолските Планини во Македонија. 

Уран ги ограбил и ги оставил незакопани војниците на Самуил, а заробените pомеjи ги ослободил и со голем плен се вратил во Солун. 

       Крунисување

    Има само два извора кои опишуваат како Самуил станал цар. Првиот е Јахја, современик на овие настани, кој изнесува дека: 

'' Самуил по поразот што му го нанесе
Никифор Уран, отпрвин барал од ромејскиот василеу Васил ВТОРИ милост,
ветувајќи му послушност. И токму кога
владетелот сакал да се согласи со тоа, 
се случи да умре царот на тема Мизија, кој
се наоѓаше во царскиот затвор во 
Цариград. Кога Самуил чу за неговата 
смрт, самиот се прогласи за цар.'' (Овој натпис оди во контраст со вистинските историски факти).

       

    Самоиловата чаша                                                                          Cамоиловата тврдина

   Втор, но подоцнежен извор е Поп Дукљанин, кој вели: 

„Во тоа време, се крена некој Самуил, кој
наредил да го нарекуваат цар и започна 
многу војни со pомеjите и ги исфрли 
од цела Cловинија, така што во негово 
време pомеjите не се осмелуваа ни да 
се приближат.“

 Охрид 1925 - Mакедонија, значи тврдината на ридит била "дворец". Градот бил дополнително утврден. Штета што ги урнале ѕидините.

 Самоиловата тврдина Охрид

     Јасно е дека круната на Самуил не му ја дал младиот ромејскиот василеу Васил ВТОРИ, со кого бил во непријателство. Затоа е очигледно дека патот до круната му бил отворен единствено преку Рим.
        Дека Самуил навистина имал круна (се споменува круна составена од зрна бисери), сведочат неколку наодои, меѓу кои и извештајот од шпанскиот Евреин Ибрахим Ибн Јакуб.

Постои и претпоставката дека Самоил бил крунисан веројатно од страна на патријарх Филип, кој добил чин Патријарх од Ватикан. Уште Снегаров забележал дека Самоил имал „канонски патријарх“, којшто може да го круниса.

Но, и покрај сите претпоставки, денес не се знае со сигурност каде е крунисан, кој присуствувал на овој важен чин и каква обврска примил Самуил при крунисувањето. 

По прогласувањето на Самоил за цар, престолнина на царството станал градот Охрид. 
Самоил имал круна предадена од страна на римскиот папа Грегор 5.

Легендата за името на Охрид 


Hосејќи камења за тврдината на ридот, a ридот бил стрмен, војниците  на цар Самол се жалеле ''ОХ - РИД '' ,.. од тука и името ОХ РИД - Охрид.

 

''IUSTINIANUS'' - ИУСТИНИАНУС, медалјон, вооружувањето (десно) е типично Македонско за Македонската коњаница од времето на василеос Филип Македонски

''IUSTINIANUS'' - ИУСТИНИАНУС (владеел од 527 - 565), кованица од  ромејскиот василе Вистинијан

Според друго предание името на градот Охрид на овој наш град го дал  ромејскиот василе Вистинијан. 

Преданието гласи:

''Вељат че, кога се правеше охридската крепост, Јустинијан се качи на ридовите на кои лежит градот и, гледаешчем прелепото месотположење, извика:” Ох рид”, т.е. “ох, каков убав рид!” И од тога стана да се вика градот Охрид''. 

***** ''Дјѕератеон (градот на 3 бога на Сонцето, во Македонско), Лихнидос (бунтовничко гнездо, во римско), Лихнидиска Архиепископија.

Основањето на Архиескопијата на Лиxнидос или Вистинијан, е извршено со Светото Папско Послание на Папата Виртилиј (531-562) и на молба на ромејскиот василе Вистинијан ПРВИ (родно име Петар Кристо Саватиев).

Вистинијан (по Вистинијан или Јусинијан во ромејско), Вистинијанска Архиепископија, Охрид (Ох рид, од времето на Самоил), Охридска Архиепископија возвишена од Рим во Патријаршија.

Папата Григориј ПЕТТИ (966-999) на молба на Македонскиот цар Самоил, со Светото Папско Послание во 999 година Охридсаката Архиепископија ја унапредил во Патријаршија.

Охридска Патријаршија, потоа деградација 1018 година од ромејскиот василе во "Архиепископија, со образложение дека не можело да има два патријарха во царството, со тоа и анексија на делови од територијата.

Територии на ''Охридската Архиепископија'', се протегале од Црна Гора, потоа до денешна Костанца - Црно Море на Исток, островот Сиицилија на Запад, на Север, Бари - Јужна Италија, на Југ, Тесалија.

Охридската црква од самото создавање никогаш не била ниту со "исток или со "западната црква, се разбира доброволно.

Охридската црква не била никогаш "бугарска, туку "вулгарска, по ромејската тема "Вулгарија (земја на простите "vulgare - консултирајте го латинакиот јазик), каде таа територија совпаѓала., на екстремните западни граници на Ромеја.
Царството на татарите и словено-гласните се именувало Паристрион, не "бугарија".
Ромејскиот "поим "Vulgarua" е искористен од бугарите, но "бугари немало во времето на Македонскиот цар Самоил.
Терминот "vulgar" прераснал во "булгар во 1857 со создавање на Бугарското кнежевство под покровителство на Русија, a кнезот од Верона, потоа од Виенa.
Бидејќи бугарите поседуваат многу Македонски летописи кои ги украле од Македонските цркви, па ги фалсификуваат.
Значи Паристрион и паристрионци, не "бугарја и "бугари пред 1857, од тука ги ловиме бугарските фалсификати''.

 

Предавството на Ашота

За време на својот престој во Преспа, Самуил својата ќерка Мирослава ја омажил за Ашот, синот на убиениот солунски управител Григориј Таронит. Веднаш потоа Ашота како царски зет бил испртен да управува со Драч и во потчинетост да ја држи сета драчка област. Но набргу Самуил бил предаден. Имено Ашот во договор со својата жена Мирослава го предале градот Драч на pомеjите. За тоа предаство ромејскиот василеу го удостоил Ашот со титулата магистер а неговата жена со дворската титула ''Зости'' (дворска дама). На тој начин градот Драч повторно се нашол во рамките на Ромеија.

  Војната на ромејскиот василеу Васил ВТОРИ против Самоил 1001-1004 година

 

      Откако василеу Васил ВТОРИ   склучил примирје со египетскиот калиф Ал-Хакимон, се посветил на борбите против Самоил. Ги зазел Верoја, Сервија и Воден и во 1002 година ненадејно се појавил со својата војска на брегот на реката Дунав, и тоа пред градот Видин. Самоил не дошол да му помогне на градот и конечно после осум месеци, Видин паднал во рацете на Ромеите. Откако го зазел Видин, василеу Васил ВТОРИ, се вратил назад со војските и пустошел сè на што ќе наидел. Кога со војските стигнал до Скопје, дознал дека од другата страна на надојдениот Вардар е залогорена војската на Самуил. Повторно Самуил ја прави истата грешка, се потпира на надојдената река како штит и повторно непријателската војска ноќе ја преминала реката и ја нападнала војската на спиење. Самуил безглаво избегал. 

Совпаѓањето и сличноста на поразот на Самоил кај Сперхеј и кај Вардар предизвикуваат сомневање во точноста на овој извор, Спер - хеј - копје хеј - C' копје хеј, (Значи сигурен доказ дека тоа време градот се именува како ''Скопје) но не постои друг запис за овој настан освен на Скилица: 

''По овој пораз кај Вардар, Роман од Паристрион, кого Самоил го назначил да управива со Скопје, на pомеjискиот владетел 
му го предаде овој град.''

Скопје во времето на Македонскиот Цар Самоил

По заземањето на Скопје, ромејскиот василеу Васил ВТОРИ тргнал кон Перник (блиску до Софија). Но откако видел дека не може да го освои, се откажал од Перник, па заминал кон Пловдив, и оттаму во Цариград. Така завршил овој четиригодишен поход на ромејскиот василеу Васил ВТОРИ против Самуил.

 

Битката кај Беласица (29 јули 1014 година)

До 1014 година, ромејскиот василеу Васил ВТОРИ секоја година навлегувал во териториите на Самоиловото царство и напаѓал. Откако Самуил ги проучил сите начини за судир со ромејскиот василеу и откако дознал по кои патишата главно се движела pомеjиската војска, одлучил во 1014 година да влезе во директен судир со ромејскиот василеу Васил ВТОРИ. За таа цел, Самуил презел напор за преградување на кој водел од Цариград преку Струма кон нејзината притока Струмица. Овој пат бил познат како царски пат. На најтесното место каде се доближуваат Беласица и Огражден, Самуил изградил дема (преграда) и на неа поставил добро извежбани луѓе, а во стрмните долини распоредил добро извежбани стрелци. Според Јован Скилица, ромејскиот василеу Васил ВТОРИ имал обичај секоја година да навлегува во центарот на Македонија, па затоа Самуил се одлучил да му го прегради приодот на ромејскиот василеу низ теснината Кимба Лонга (лунга - долга) што во превод значи долго поле и е од латинско потекло и Клидис што значи клуч.

Кога во летото 1014 година ромејскиот василеу Васил ВТОРИ ја минал реката Струма и се упатил кон градот Струмица наишол на демата. Тогаш војниците на Самуил почнале да стрелаат и од демата и од стрмнините, нанесувајќи и на ромејската војска голема загуба. Според Скилица, ромејскиот василеу сакал да се повлече и врати назад но бил разубеден од Никифор Ксифија кој му предложил план за освојување на демата.

Според планот Никифор Ксифија требало со својата војска да ја заобиколи планината Беласица и да се спушти од другата страна и зад грб да ги нападне бранителите на демата и овој план бил одобрен од pомеискиот цар. Самоиловите војници не очекувајќи напад, се исплашиле и почнале да бегаат. Притоа многу војници загинале, а уште повеќе биле заробени. Ова го искористил ромејскиот василеу Васил ВТОРИ кој успеал да ја сруши демата и на 29.07.1014 година дошло до голема битка меѓу двајцата владетели.

Таа се одвивала во самото подножје на планината Беласица на просторот меѓу Клучката клисура и денешните села Борисово и Мокриево. Во оваа битка учествувал и самиот Самуил при тоа тој решил да стави сè на коцка и го испратил Несторица, еден од највлијателните големци од тоа време, со војска кон Солун, со цел да отворат два фронта и да ја поделат војската на Ромеиите. Но, тука веќе подготвен чекал војсководецот на ромејскиот василеу Васил ВТОРИ, Вотанијат, кој ја разбил војската на Несторица, cамоиловиот војсководец. Вотанијат всушност, гонејќи ги Самуиловите војници, стигнал до клисурата Клидион, ја преминал планината наречена Беласица, и ги изненадил утврдените војници на Самоил од зад грб. Самоиловите војници биле целосно поразени, а Самиот Самуил одвај ја избегнал опасноста да биде заробен, благодарение на синот Радомир, кој храбро ги одбивал нападите, го качил татка си на коњ и го одвел во тврдината наречена Прилеп.

Има некоја последна теорија за изненадниот напад врз самоиловата војска од зад грб, а тоа е дека тие биле нападнати ненадејно од 100 или неколку стотина калуѓери или монаси. Значи овие монаси ненадејно од зад грб ѓи нападнале самоиловите војници.

Теорија која треба да се истражува.

По битката ромејскиот василеу Васил ВТОРИ се упатил кон тврдината Мачукион која се наоѓала во подножјето на планината Беласица и откако ја разурнал заминал кон другата тврдина Термица која се наоѓала во близината на денешната бања Банско не неуспеал да ја освои и затоа се упатил кон Струмица. Според Јован Скилица, додека траела опсадата на Струмица ромејскиот василеу го испратил ''словенскиот дукс'' Теофилакт Вотанијата со еден дел од војската да му обезбеди пат кој водел низ Дојран за Кукуш и Солун. На овој пат Гаврило Радомир имал поставено повеќе заседи. Кога Теофилакт Вотанијат одел по овој пат бил пуштен да помине но кога се враќал назад бил нападнат и целата pомеjиска војска била уништена. Михајло Деволски истакнува дека Гаврило Радомир лично го убил Теофилакт Вотанијат. Кога ромејскиот василеу разбрал за смртта на својот војсководач решил да се одмази. Bасилеу Васил ВТОРИ уште пред да ги крене опсадите на Струмица, Мосинопол и Мелник наредил сите самуилови војници да се ослепат, а на секој стоти да му се извади по едно око и така тие осакатени да ги однесат останатите ослепени војници кај Самуил во Прилеп. Ова се случило во село Водоча по што и самотo село го добило своето име.

По малку повеќе од два месеци на 6 октомври 1014 година, Самуил умрел од срцев удар. Во историската наука нема согласност каде точно умрел Самуил. Според веста на Јован Скилица еден дел од историчарите се на мислење дека тоа се случило во Прилеп но некој од научниците се сомневаат во тоа. Треба да се истакне дека Јован Скилица воопшто не соопштува каде Самуил починал. Имено тој соопштува за бегството на Самуил по битката во Прилеп, а потоа раскажува за ослепувањето на самуиловите војници и истакнува:

''... и нареди (василеу Васил ВТОРИ) секојa група од сто ослепени да ја води еден кој има едно око и ги испрати кај Самуил. А тој, гледајќи ги како доаѓаат во таков број и неможејќи храбро да ја поднесе таа несреќа, му се заврте во главата и падна во несвест на земјата. Присутните со вода и со мириси му ја повртија свеста и тој малку се опорави. Откако се поврати побара да се напие ладна вода. Кога ја испи доби срцев напад и по два дена умре.''

''Василеу Васил ВТОРИ вшусност се фалел (опеал) дека ги ослепил наемните татарски војски на Самоил'' - Петар Поповски

Скилица детално ја опишува смрта на Самуил но не наведува каде починал, а настаните ги изложува како тие да се случувале последователно и брзо еден по друг и поради тоа се добива впечаток дека Самуил починал во Прилеп. Меѓутоа се заборава дека помеѓу двете случувања: бегството на Самуил во Прилеп и неговата смрт поминале повеќе од два месеци. Затоа дел од историчарите се сомневаат дека тој останал во Прилеп и дека всушност тој починал во Преспа како што наведува Михаил Аталијат.

Според друго предание за битката на планината Беласица:

Самуил поставил одбранбена линија во Kличката Kлисура на реката Струмешница за да го запре напредувањето на ромејскиот василеу Васил ВТОРИ, кој од Цариград преку долините на Струма и Струмешница напредувал кон Струмица. Одбранбената линија почнувала кај денешен Петрича, со одбранбен бедем од околу 7 километри од селото Градешница на планината Огражден до селото Kоларево на спротивната Беласица, пресекувајќи ја клисурата. На секој преслап преку кој воделе средновековните патишта на Беласица биле изградени камена кула и утврдување, а одбранбената линија продолжувала во Македонија, со тврдини кај Мокриево, Струмица и Kостурино.

Ридот на Самуиловата тврдина бил централно и најголемо утврдување од каде што царот го набљудувал и командувал целиот одбранбен систем во клисурата. Во годините пред Битката на Беласица, додека ромејскиот василеу Васил ВТОРИ војувал во Египет и јужниот дел на Aпенинскиот Полуостров, Самуил го соголил ридот и го пресекол врвот. Од земјата од врвот направил три ѕида околу ридот, а од исечените дрва палисади, кои го обвивале утврдувањето.

Токму зад споменикот на Самуил е првиот земјен бедем, кој го обвива ридот. Тесна земјена патека низ него води кон врвот. Зад бедемот е ров, длабок околу два метра и широк пет метри. Над него на падината е вториот бедем и ров, а рамниот врв е опколен од последниот, единствен камен бедем на утврдувањето. Ридот меѓу бедемите бил обвиен со дрвени палисади, а до секоја одбранбена позиција воделе дрвени патеки издигнати на колци. Пристапот до врвот за напаѓачите бил извонредно тежок.

Kулата од која царот командувал со битката

Платото зад камениот бедем во деновите на битката имала 41 земјанка во кои логорувале Самуиловите војници. Земјанките биле направени од греди, покриени со глина, а секоја имала огниште во средината. Според археологот Димка Серафимова, која ги предводела истражувањата, на ридот постоело утврдување и населба уште од 4 век пред новата ера. По битката, ромејскиот василеу Васил ВТОРИ ја урнал и запалил населбата, со што престанува животот на ридот.

На крајната западна страна, најбезбедната страна на платото, во археолошките истражувања што Музејот во Благоевград ги вршел од 1968 до 1973 година, е откриена уште една, многу поголема земјанка, единствена со камена печка. Таа се наоѓа зад единствениот камен одбранбен ѕид на платото. Покрај земјанката, ѕидот ја опкружува и околу два метра високата камена основа на која се наоѓала дрвена набљудувачка кула. Според местото и конструкцијата, сметаат археолозите, кулата не можела да биде ниту одбранбена ниту заштитна. Нејзина единствена намена било надгледување на боиштето. Тоа, сметаат археолозите, е местото од кое Самуил ја надгледувал својата одбранбена линија, а големата земјанка му служела како резиденција додека престојувал во утврдувањето.

Непробоен ѕид од утврдувања

Во 1983 година над царската земјанка е изграден свод, а над основата на набљудувачницата бетонска кула. Спирални скали водат до врвот, од кој има восхитувачки поглед на целата клисура. На запад се гледа целото Струмичко Поле, на север и на југ целите масиви на Огражден и на Беласица, а на исток, од каде што доаѓале pомеjите, видикот е непопречен сe` до долината на Струма. Одовде денес може само да се замислат седум километри долгиот бедем и попатните кули и утврдувања, кои ги поврзувале двете планини држејќи го ромејскиот василеу Васил ВТОРИ надвор од Самуиловото Царство. Но, првиот поглед од кулата ја објаснува и причината за поразот. Секое од утврдувањата, вклучувајќи го и ова, е сосема незаштитено од западната страна.

Kога ромејскиот василеу Васил ВТОРИ во јули 1014 година со војската стасал во Kлучката Kлисура, бил дочекан од седум километри долг бедем од земјени, камени и дрвени ѕидови. Според д-р Георги Митрев од универзитетот во Пловдив, одбранбената линија почнувала високо на Беласица, со утврдување кај местото Гергевче на 750 метри надморска висина. Самуиловите војници го користеле теренот претворајќи ги коритата на планинските рекички во ровови, а сртовите на ридовите во бедеми. На планинските позиции поставувале дрвени, а во рамнините земјени и камени бедеми. Од нив стрчеле дрвени колови, под острите врвови врзани со јажиња за напаѓачите да не може да минат меѓу нив.

Од Гергевче дрвена ограда се спуштала по северната падина на Беласица источно од селото Kлуч до друго утврдување со ров длабок околу два метра, засилен со камен ѕид, во должина од околу 2 километра, до ново камено утврдување. Бедемот продолжувал со камена и дрвена ограда, со камени одбранбени кули, до друго утврдување 300 метри посеверно кон реката Струмешница. Местото било природно оградено од три страни, со приод од запад, а токму поради тоа, подоцна pомеjите и лесно го зазеле. Уште едно утврдување стоело на јужното крило на одбранбената линија пред Самуиловата тврдина. На север, кон Огражден, биле изградени дрвени ѕидови.

Уште една, помала одбранбена линија, се протегала на југ до селото Kоларово. Kамен ѕид долг 1,5 километар завршувал со утврдување кај преслапот Демир Kапија, еден од ретките премини на Беласица.

Сиот одбранбен систем бил поставен со приоди од запад, од заднината на cамуиловите војски. Поради кусото време за подготовка, Самуиловите војници го користеле теренот, едноставни техники и локално расположивиот материјал. Во земјените ѕидови како арматура биле ставани дрвени греди, а камените фортификации биле градени без материјал за спојување, само со редење на каменот. Затоа сите имаат широки основи.

Два пробоја на бедемот

Приказната вели дека по неколку неуспешни напади, кога ромејскиот василеу Васил ВТОРИ видел дека не може да ја пробие одбраната на Самуил, пратил дел од војската да ја заобиколи Беласица и да ги нападне Самуиловите војници од зад грб. Но, историчарите имаат уште неколку други нејзини верзии.

Според Митрев, имало не еден, туку два маневра за заобиколување на одбранбениот бедем - и од југ и од север. Pомејскиот василеу Васил ВТОРИ ги пратил својот омилен војсководец и солунски владетел Теофилакт Вонтијат и стратегот Никифор Kсипријас по секоја цена да најдат премин преку Огражден, односно Беласица. Според историчарите, за да ги залажат Самуиловите војници, pомеjите ги разделиле силите преку ден, а наместо коњи, војската имала магариња за бранителите да мислат дека со нив ќе донесе храна за pомеjите, кои вршат опсада на бедемот. Според познатата приказна, Никифор ја заобиколил Беласица за една ноќ и утредента ги нападнал Самуиловите позиции од зад грб. Но, велат историчарите, pомеjискиот војсководец три дена ја искачувал планината барајќи премин. Сртот веројатно го минал одејќи од селото Шугово во денешна Грција преку Kоларев Врв, единствениот превој на Беласица. Митрев смета дека преминот бил преку превојот Демир Kапија кон селата Порој или Матница, преку средновековен пат.

Ромеjите се движеле низ шуми и долови, криејќи се од Самуиловите војници. Откако им се доближиле на околу еден километар, утрото на 29 јули со силни викотници извршиле јуриш. Хроничарите нападот го опишуваат како масакр, во кој Самуиловите војници биле изненадени од единствените небранети страни на нивните утврдувања.

Според една верзија, тој ден Kсипријас го урнал бедемот кај Kлуч, со што се споил со главнината на силите на василеу Васил ВТОРИ.

Вториот одред за обиколување војската на Теофилакт Вотанијат го минала сртот на Огражден по коритото на Градешка Река и од планината слегол на околу 10 километри западно од бедемот.

Затоа овие сили не учествувале во битката на 29 јули. Но, според историчарите, битката продолжила и следниот ден.

Вториот ден во битката се вклучил и Теофилакт со своите сили и ги изненадил Самуиловите војници на северната страна на бедемот.

Самоил, кој на 29 јули бил во струмичката тврдина, бил отсечен од своите војски во клисурата и кога дознал за нападот, веднаш тргнал да им се придружи на своите војници. Во тврдина во околината на Мокрино се обидел да ги спои своите сили со разбиените војски, но едвај преживеал. Син му Гаврил Радомир го спасил и го однел во прилепската тврдина, постојат податоци дека во Битката на Беласица загинале 160.000 Самуилови војници.

Ромеjите ги уништиле тврдините кај Мачуково и кај Струмица и почнале опсада на градот.

Pомејскиот василеу Васил ВТОРИ, сакајќи оттаму да продолжи за Солун, го пратил својот миленик Теофилакт да го испита патот. Kај Kостурино, Самуиловиот одред предводен од Гаврил Радомир, ги пречекал во заседа, а принцот лично го убил pомејскиот стратег. Тоа, велат историчарите, е причината што ромејскиот василеу Васил ВТОРИ во август 1014 година го наредил ослепувањето на заробените Самуилови војници.

Kај кулата кај Мокриево ce нaoѓa спомен-плоча за битката.

Локалната самоуправа на струмичко Ново Село на денот на битката постави спомен-плоча во месноста Пирго кај селото Мокриево. Таму се наоѓа средновековната кула, која била дел од одбранбениот систем на Самуил.

Mакедонска поезија за цар Самоил

Извадок од една македонска народна песна настаната околу илинденскиот период:

 ... Нека разбере цела Европа,

па ако сака и сам султанот:

Тука живеат  Македонци,

на Самоила славни потомци...

И ново царство ќе основаме

над таа клета тиранија.

Песна за Цар Самоил

          Смртта на Самоил  

Pомејскиот василеу Васил ВТОРИ наредил на заробените војници да им бидат извадени очите, а на секој стоти да му се остави по едно око. Такви ги испратил кај Самоил. Кога Самуил ги видел во толкав број и во таков неред, не можејќи да ја поднесе храбро и мирно оваа глетка, паднал на земја во несвест, бидејќи му се слошило. 

''... И нареди (ромејскиот василеу Васил ВТОРИ) секојa група од сто ослепени да ја води еден кој има едно око и ги испрати кај Самуил. А тој, гледајќи ги како доаѓаат во таков број и неможејќи храбро да ја поднесе таа несреќа, му се заврте во главата и падна во несвест на земјата. Присутните со вода и со мириси му ја повртија свеста и тој малку се опорави. Откако се поврати побара да се напие ладна вода. Кога ја испи доби срцев напад и по два дена умре.''

на 6 октомври 1014 година.

Самуил како законски наследник го поставил својот син Гаврило Радомир, дотогашен свој совладар, како и најмладиот свој незаконски син со непознато име.
Самоиловото царство - Словинија останало независно уште 4 години по смртта на својот водач. 

Pомејскиот василеу Васил ВТОРИ кога го освоил Охрид повторно ги ослепил македонските заробеници.

Ликот на царот Самуил, реконструиран според неговиот череп (од саркофаг "Г") црква Свети Ахил, Мала Преспа, но овој податок на треба да се зема за сериозен, гробот на Цар Самоил се уште не е пронајден

Базиликата на островот Свети Ахил

Бугарите се опасни фалсификатори, зошто во Првата Светска Војна имаат запленето многу црковен материјал од Македонија, па фалсификуваат, ништо не треба да има се верува.

Внатрешните прилики за време на Самуил 

Познато е дека во Самуиловата држава први и најбројни биле  Македонците, потоа тесалците, aкаранлците, eтоллците, а по нив pомеите и eр-мен-ците - фригите (ермените-фригите тоа е исто со Македонците). Треба да се нагласи дека нема ниту еден изворен податок дека Македонците самите себеси се нарекувале ''ВОЛГАРИ'' или ''БУГАРИ''.

На чело на ваквиот конгломерат на народи, стоел царот и автократ Самуил:

„раб божји“,

како што се нарекувал самиот себеси, можеби?!. 

Службен јазик бил македонскиот, за што сведочат спомениците што самиот Самуил ги подигнал.

Јадрото на неговата држава било сосема поинакво. Тој востанови и врховна црковна институција на својата држава, во сосема друг центар, со седиште прво во Преспа, а потоа во Охрид. Но Царигратската курија не се согласила Самуиловата држава да добие патријарх, туку архиепископ, а бидејќи Охридската архиепископија се косела со интересите на Ромеја, ромејскиот василеу Васил ВТОРИ не сакал да ја потврди. Во одделни истакнати манастири постоеле и препишувачки училишта, каде писарите-монаси препишувале на стариот македонски  црковен јазик, меѓу кој знаеме и за ''Охрискиот Подароќ', од црковни книги испратен од самоли на Владимир Први од Киев.

За судството од тоа време, не постојат посебни документи, освен дека самиот владетел е врховен судија.

       Самуил како законски наследник го поставил својот син Гаврило Радомир, дотогашен свој совладар, како и најмладиот свој незаконски син со непознато име. Самоиловото царство останало независно у ште 4 години по смртта на својот водач.

 Гаврило (Гаврил) Радомир  

Гаврило (Гаврил) Радомир (октомври 1014 - август 1015) е првородениот син на Цар Самоил и Агата Управувал со Самоиловото царство по смртта на татко си. Убиен е подмолно од неговиот братучед Јован Владислав.

Во 990-тите се жени со Маргит, ќерката на унгарскиот владетел Геза. Тој брак е краткотраен и е прекинат по смртта на Геза и откако Гаврило Радомир се вљубува во Ирина од Лариса, со која се жени и има 7 деца.

На двапати (кај Сперхеј и Беласица) успеал да го спаси својот татко и да го извлече од бојното поле по веќе загубените битки. По смртта на неговиот татко, се искачил на престолот. Како совладател ги управувал териториите околу Островското и Петерското Езеро, заедно со Пелагонија каде што, во Битола (Битољ - вториот град изградн од камен), за време на неговото кратко владеење се наоѓал неговиот престол. Битола, за време на неговото владеење (1014 г.) во pомеjиските извори се споменува под името Бутелиу.

Водел борба да ги зачува териториите што ги зазел неговиот татко. По војната со Ромеја ги загубил Северна Пелагонија, Раец и Мегленската област, но успеал да ја одбрани Битола, каде што се наоѓала неговата резиденција.

Во 1015 г. бил убиен на лов, кај местото Петерско близу Острово на брегот на Островското Езеро, од неговиот љубоморен и желен за власт братучед Јован Владислав.

Во чест на Гаврило Радомир од 1942 година, највисокиот врв на планината Беласица го носи името Радомир.

Јован Владислав бил македонски владетел со Самуиловото царство од 1015 до 1018 година.

Тој е син е на Арон, братот на Самуил. Кога Самоил наредува да се убие целото семејство на Арон, по инсистирање на Гаврилo Радомир, Јован Владислав е единствениот што е поштеден.

На чело на Самоиловото царство доаѓа откако во август 1015 година при лов подмолно го убива тогашниот владетел Гаврилo Радомир. Според Јован Скилица, при тоа ја убива и жената на Гаврило Радомир, Ирина од Лариса и го ослепува нивниот најстар син. Покрај тоа, гледајќи претендент за престолот во cамоиловиот зет и владетел на Дукља, Јован Владимир, го намамува да дојде во Преспа и наредува подмолно да се убие на 22 мај 1016 година.

Иако Владислав номинално ја признал власта на Poмeја, набргу дошло до разидување меѓу двата владетели и војската на ромејскиот василеу Васил ВТОРИ во 1016 година ја пустоши Пелагонија, ги опседнува Струмица и Перник и освојува неколку тврдини. Во февруари 1018 Joван Владислав бил убиен при опсадата на Драч, а неговата вдовица Марија со децата и соработниците им се предале на ромејскиот василеу Васил ВТОРИ. Со тоа Државата на Самуил престанала да постои.

 

Од 972 г. Паристрион, државата на татарите и слововенетo - гласните (словените), не постои, истата влегува во состав на Ромеја, во која спаѓаше и поголемиот дел на Македонија. Паристрион беше признаета од ромеите во времето на паристрионскиот цар Симеон, му беа дале и патријарх да го круниcа за цар, значи од Симеон татарите имале ''цар''.

Слободните територии на Самоил, pомеjите не ѓи признаваа како посебна држава, туку тие за нив беа само бунтовници. По пропаста на Самоиловото Царство во 1018 г. Ромеја ја дели територијата Македонскиот Полуостров - денешните Македонија, Србија, Бугарија, Црна Гора и дел од Албанија на ''теми''. Инаку, темите како административно уредување беа воведени во Ромеија уште од 9 век. 

За да ги асимилира различните етникуми во својата држава во Ромеја, Ромеја ги менуваше вистинските етногеографски имиња на областите, добиени по името на етносите кои ги населуваа тие територии, во нови, кои немаат врска со националноста на домородниот народ. Поради тоа, Ромеја само ги дислоцираше имињата од една во друга pомеjиска област. При тоа, територијата на источна Тракија станува тема Македонија, а жителите на темата Македонија за pомеите се pомеиски тематски жители и поданоци - Македонци, без разлика на нивната етничка припадност. 

Цариград и неговата околина, беа сместени во тема Тракија, а жителите на оваа нова тематска Тракија од Ромеја беа нарекувани тракијци. Територијата на Македонија, Црна Гора, сегашна Србија влегоа во poмejиска тема Воулгариа и сите жители на темата Воулгариjа  беа за Ромеја тематски “ВОУЛГАРИ“, поданици на Ромеија. 

Бриги - фриги - aрмени, еве како постанале.

- AР - ''AР'' првиот креатор на земјата,
- МЕ - MA, Големата мајка, Божицата мајка,
- НИ - ние.
Армени - Ермени.

Eрменците биле населени до Костантинопол, регионот бил преимениуван во ''Македонија'', а вистинската Македонија билa преимениуванa во ''земја на проститѐ'' - Вулгарија, целиот Македонски Полуостров.

Додека денешна Бугарија (без Пиринска Македионија) ја направија тема Паристрион или Mезија (Античка мизија се наогаше во Ѕеника - Мало Азија), а жителите по ромеиската книжнина беа нарекувани паристрионци или мизи.

Поимот '' Византиско царство '' е модерен термин и не им бил познат на современиците на царството. Во текот на своето постоење ова царство се нарекува Ромеја, што претставува директен превод од латинското име на Римското царство. ''Imperium Romanorum'', сите постоечки записи говорат за „pомеи“, значи земји кои се наследници на Римското царство и нивни поданици.

Називот ''Византија'' прв пат се користи во 1557 (нешто повеќе од стотина години по падот на Константинопол од страна на баварскиот историчар Хероним Волф, во неговото дело ''Corpus Historiae Bizantinae'', каде што се вели дека називот Византија потекнува од римската колонија - град Византион, кој се однесувал на една древна пајонска колонија со име на градот Пј, која постоела на Босфор пред формирањето на Константинопол.

(извори: Ibidem, p. 43-49./Vezi P. Diaconu, Les Petchénegues..., p. 112-115, N. Iorga, Les premieres cristallisations d'État des Roumains, “Bulletin de la Section Historique”, 5-8, 1920, 1, p. 33-46; N. Bănescu, Les premiers témoignages byzantins sur les Roumains de Bas-Danube, “Byzantinisch-Neugriechische Jahrbücher”, 3, 1922, p. 287-310 / N. Bănescu, Les duchés byzantins de Paristrion (Paradounavon) et de Bulgarie, Bucarest, 1946, p. 101; P. Diaconu, Les Petchénegues..., p. 101).

Mапата е од подоцнежен период латинците ја именуваат ''волгарија'' како ''болгарија''

Мапа на Темите во Ромеија 1025 г., Македонија со Србија се тема Воулгарија. Денешна Бугарија (без Пиринска Македонија) е тема Паристрион, а вистинска Тракија е тема Македонија.

Мапата е од подоцнежен период латинците ја именуваат ''волгарија'' како ''болгарија'', имено денешните историчари од Бугарија под поимот ''волгароy'' на писмото ''коине'', тие воедно и тие кои не го разбираат писмото, читаат ''болгарој''.

Бриги - фриги - aрмени (ермени), еве како постанале.

АРМЕНИА - римска кованица

 

- AР - ''AР'' првиот креатор на земјата,
- МЕ - MA, Големата мајка, Божицата мајка,
- НИ - ние.
Армени - Ермени.

Значи Ермените биле населени до Костантинопол, регионот бил преимениуван во ''Македонија'', а вистинската Македонија билa преимениуванa во ''земја на проститѐ'' - Вулгарија, целиот Македонски Полуостров.

 

РОМЕJИТЕ ГИ СМЕШАЛЕ ГЕОГРАФСКИТЕ ПОДРАЧЈА.

Скилица истотичарот ги именува војските на ''унгарцитѐ'' и војската на цар Сименои како ''волгароy'', а подоцна и војската на цар Самоил, значи не можат да бидат ''уингарцитѐ'', ''болгароy'', туку за ромеите биле ''волгароy'' - прости, на латински.

Мадридскиот Скилица

''Madrid Skylitzes'', Во 12 век во Сицилија била изработена копија на делото на Скилица, која денес се наоѓа во ''Biblioteca Nacional de España'' (Националната библиотека на Шпанија) во Мадрид и е познато како ''Madrid Skylitzes'' (Мадридскиот Скилица), Codex Græcus Matritensis Ioannis Skyllitzes или едноставно ''Skyllitzes Matritensis''. Овој е единствениот зачуван манускрипт на писмото ''коинѐ'', во него има 574 минијатури. Не е јасно дали минијатурите се копија на оригиналните ромејски ( византиски ) или се додадени кон ракописот.

Јован Скилица

Јован Скилица (на писмото ''коинѐ':Ιωάννης Σκυλίτζης) — ромејски хроничар од крајот на 11 век. Во ромејскaта управа го имал високиот чин, а претходно бил ''megas droungarios tes viglas''.

Неговото најзначајно дело е „Историски синопсис“ (Σύνοψις Ἱστοριῶν, Synopsis Istorion), кој го опфаќа периодот од 811 до 1057 год., т.е. од смртта на императорот Никифор 1-ви до крајот на владеењето на Михаил 4-ти. Делото на Скилица се смета како продолжение на хрониката на Теофан Исповедник. Постои и продолжение на хрониката на Скилица најверојатно од истиот автор, која го опфаќа периодот од 1057 до 1079 год., а познато е како Skylitzes Continuatus ("Продолжението на Скилица").

 

Унгарците ја победуваат војската на Симеон, од пишаното дело ''Madrid Skylitzes''.

Што сакаме да кажеме дека, во делото на Јован Скилица, ''војската на унгаритѐ'', војската на паристрионскиот цар Симеон 1-ви, војската на цар Смоил и други, од Македонкиот Полуостров, биле означени како ''волгарѝ'', што на латински значи прости. Значи под поимот ''volgaroi'', ( треба да го знаете писмото ''коини'' за да го прочитате правилно овој натпис), сé ставени повеќе словнски племиња (сло вени - слово венето, исто зборуваат) идни одделни народи, но дури во 18 век, на сметка на македонсиот народ.

Остромировото евангелие, всушност е препис од ракописните книги кои Самуил ги испратил во Русија за да се покрсти, односно христијанизира рускиот народ:

„ Новгороските листови'', како македонски ракопис со писмо и правопис од десетти век, се остаток од оригинален македонски царски евангелски кодекс, кој во врска со покрстувањето и воспоставувањето словенско богослужење во Русија, заедно со други македонски црковни ракописи, бил испратен во Русија и стигнал во Новгород, каде што подоцна, во 1056 - 57 година, ѓаконот (свештеникот) Григориј и неговиот соработник го користеле како модел за изработка на Остромировото евангелие.

Во меѓувреме, по испраќањето на ракописните книги од Охрид во 991, извршено е покрстување на рускиот кнез Владимир и народот, со што рускиот народ бил вклучен во семејството на христијански народи.

Самиот Владимир бил покрстен во Kорсуњ од словенски епископи и свештеници, меѓу кои во руските летописи се спомнуваат свештеникот Атанас, кој подоцна станал ’протопоп‘ на најголемата Kиевска соборна црква, и Јоаким, кој во времето кога пристигнува Самуиловиот подарок од Охрид бил Новгороски епископ, па веројатно преку него бил воспоставен контакт со Самуил.

Притоа, заканата на Владимир за поход на Цариград, предизвикале голема вознемиреност во престолнината на Ромеија, особено во врска со преговорите на Владимир со Самуил.

За да се спречи зближување со Самуил, со специјална мисија кај него била испратена pомеијската принцеза Ана, сестра на ромејскиот василеу Васил ВТОРИ, заедно со великодостојници и презвитери, па, откако Владимир бил крстен од Kорсуњскиот епископ, бил извршен и обредот на венчавање, по што Владимир со Ана и свештениците се вратил во Kиев а Kорсуњ им го предал на pомеијците. Се разбира сето тоа било направено за да се спречат преговорите со Самуил, особено во врска со организацијата на Руската митрополија со богослужење на словенски јазик.“

Во студијата се констатира дека Јоаким во Kиев донел „ голем број калиграфски ракописи од Самуиловиот охридски подарок “

ПРАВОСЛАВИЕТО ВО РУСИЈА: Русите биле покрстени со книги така наречениот "Охридски подарок" од црковни книги кои им ги испратил Цар Самуил на Владимир Први.

Новгороските (Купријанови) листови претставуваат остаток од македонски ракописен кодекс испратен од цар Самуил во Русија во времето на нивното покрстување.

Најубаво ќе го разбереме ромеиското декларирање на нивните поданици според темите каде што живеат, а не по народноста, ако го разгледаме случајот со ромејскиот василеу Васил ВТОРИ. 

Кованци од василеу Василe ВТОPИ:''+VASIL CONSZANZS LEONEN THO VASILS ROMEON'' - ВАСИЛ КОНСЗАНЗС ЛЕОНЕН ТХО ВАСИЛС (владетел) РOМЕОН (римски)

ВАСИЛ КОНСЗАНЗС ЛЕОНЕН, ТОЈ ВЛАДЕТЕЛ РИМСК

Pомејскиот василеу Васил ВТОРИ Македонецот припаѓа на лозата на Македонците, чиј родоначенлик е Васил Први, етнички Ерменец, а некои историчари сметаат дека е од мешана македонско - ерменска фамилија, која стотина години живеела во Адријанопол. Поради тоа што е роден 811 г. во Адријанопол (денешно Едрене), во тогашна Ромеииска тема Македонија, во сите pомеиски извори е наречен Македонец, а неговата династија Македонци.

(Извори: 1. Ibidem, p. 228; cf. GSBH, V, p. 155 / 2. "Basil I." Encyclopædia Britannica. 2005. / 3. Abstracts from the International Conference ARMENIAN CONSTANTINOPLE organized by R.G. Hovannisian, UCLA, May 19-20, 2001, UNIVERSITY OF CALIFORNIA, LOS ANGELES, DICKSON AUDITORIUM). 

Историски недвосмислено е докажано дека eрменците и сите останати националности што живееја во темата Македонија (историска етно-географска Тракија) станаа по ромеиските книги Македонци, а Македонците зошто живееја во тема Волгарија станаа тематски ''волгари''. 

Pомејскиот василеу Васил ВТОРИ беше најлутиот непријател на Самоил. Во 1014 г. кај Беласица, тој ја победи македонската армија и сојузници на Самоил, каде убива неколку илјади македонски војници. По оваа битка, ромејскиот василеу Васил ВТОРИ од страна на ромеиските хроничари е наречен ''Волгаро - убиецот''.  т.е. убиец на жители од ромеиjската тема  Волгарија, а не етнички ''волгари'', зошто самоиловата војска беше составена покрај ce од Македонци, така и и сојузници од Македонскиот Полуостров. Како ермено-македонецот ромејскиот василеу Васил ВТОРИ беше Македонец за ромеиските хроничари, така и Цар Самоил беше ''волгаин'' за Pомеија.

С

Кованци од василеу Василе ВТОРИ: '' + IHSUS XRISTUS VASILEU VASILE'' - Исус Христус - светлината (владетелот) Василе

 

Кованци од василеу Василe ВТОPИ: '' + VASILEON SANTIS'N'' - Цар на царевите, просветениот (натписот од нашата десна страна)

амоил  жител и владетел на териториите кои припаѓаа на темата Воулгарија. 

Pомејскиот василеу Васил ВТОРИ, кратка биографија

'' По испраќањето на ракописните книги од Охрид во 991, извршено е покрстување на рускиот кнез Владимир и народот, со што рускиот народ бил вклучен во семејството на христијански народи.

Самиот Владимир бил покрстен во Kорсуњ од словенски епископи и свештеници, меѓу кои во руските летописи се спомнуваат свештеникот Атанас, кој подоцна станал ’протопоп‘ на најголемата Kиевска соборна црква, и Јоаким, кој во времето кога пристигнува Самуиловиот подарок од Охрид бил Новгороски епископ, па веројатно преку него бил воспоставен контакт со Самуил.

Притоа, заканата на Владимир за поход на Цариград, предизвикале голема вознемиреност во престолнината на Ромеија, особено во врска со преговорите на Владимир со Самуил.

За да се спречи зближување со Самуил, со специјална мисија кај него била испратена Ромеијската принцеза Ана, сестра на ромејскиот василеу Васил ВТОРИ заедно со великодостојници и презвитери, па, откако Владимир бил крстен од Kорсуњскиот епископ, бил извршен и обредот на венчавање, по што Владимир со Ана и свештениците се вратил во Kиев а Kорсуњ им го предал на Ромеијците''.

968 ромејскиот василеу Васил ВТОРИ имал потреба од '' сојузник '' против граѓанската војна со Бардас Склеро и Барда Фока. василеу Васил ВТОРИ нашол сојузник во Владимир 1-ви (980- 1015) цар на Русиjа, кој за за возрат ромејскиот василеу Васил ВТОРИ му ја дал сестрата Ана. Поправо ромeиjската црква од Костантинопол се противела бидејќи Владимир бил паган и имал 40 жени ма тој ветил дека откако ќе се ожени со сестрата на Василиј, Русија ќе стане православна христијанска држава и наромејскиот василеу Васил ВТОРИ ќе му испрати 6 илјади војници на помош.

Така 989 Владимир 1-ви ја зел за жена сестрата наромејскиот василеу Васил ВТОРИ во Киев a Русија влегла во православната xристијанска вера.

Владимир 1-ви е прогласен за светец од руската православна црква за светец.

Истата 989 година биле испратени 6 000 војници на помош на ромејскиот василеу Васил ВТОРИ кој го задушил вториот бунт на Бардас Склеро и Барда Фока.

Во 996 во Костантинопол дошол амбасадор на Отон 3-ти (983- 1003) кој барал од ромејскиот василеу Васил ВТОРИ да му испрати некоја ромеиjска благородничка и доколку таа благородничка родила син, тој син ќе бил владетел со неговото царство. Pомејскиот василеу Васил ВТОРИ на овој предлог се согласил и му пратил една внука, нo таа внука умрела веднаш после свадбата.

Зое (пчела), фреска, Св. Софија

После еден период на жал Отон 3-ти пак побарал друга ромеиjска благородничка за жена од ромејскиот василеу Васил ВТОРИ ја пратил убавата внука Зое, нo кога таа била на пат во Бари, во Костантинопол дошла вест дека Отон 3-ти умрел. Така пропаднал планот: ''да можниот иден наследник владее со териториите на поранешните Западното Римско царство и Источното Римско Царство и обединување на римо-католичката и православната црква од Костантинопол''.

Кога 1018 конечно го уништува Самоиловото Царство, ромејскиот василеу Васил ВТОРИ овој голем успех поправо го слави во Атина. Атињаните биле воодушевени и во негова чест Партенон бил претворен во црква и отогаш атињаните масовно ја презеле православната xристијанска вера. Значи од 1018 година атињаните од пагани ''во маса'' станале православни.

 

Самоил царот на Македонска Словенија ( зборувале венетски дијалект - сло вен - словен = слово венето ) имал 100% македонско име и означува:

 

САМО едното и ИЛ - богот на Сонцето = Самоил - владетел - ''само светлина''

ромејскиот василеу Васил ВТОРИ ( во царството биле вклучени повеќе народи кои не зборувале само венетски ма и од друѓи гласовни говори ) и тоа е 100% македонски збор:

 

ВАС - вашиот, ИЛ - богот на Сонцето и додавка иј = Васил - владетел - ''вашата светлина''.

И едниот и друѓиот се бореле за превласт на Македонија дури и ромејскиот василеу Васил ВТОРИ се само прогласил за ''македонски'' ( поточно неговиот прдедок ) нo, ни едниот ни друѓиот не ја нарекле својата држава Македонија, имало тема Македонија близу до Костантинол, царската лоза македонци со ерменско потекло, кои себе јавно се декларилале како македонци, владеелa со Ромеја 187 години. За етничка Македонија не направиле ништо.

 

 

Седиште на темата Воулгарија  бил градот Скопје, од каде се управувал не само најголемиот дел од Македонија, туку и  денешна Србија, Црна Гора и делови на Албанија. Поради тоа, тие жители за pомеиците представуваа во средниот век “Волгари“- жители на темата Воулгарија . 

Ромескиот историчар Лаоник Халкондил вели: 

“Трибалите сега се нарекуваат паристрионци ” (Laonicus Chalcondyles, P.G., т. 159, Op. cit., кол. 26). 

Во истиот период, вистинските ''татари'' за Pомеите представуваа Мизи или Паристрионци- жители и поданици на ромеиската Тема/област Паристрион или Мизија.

Скилица, најголемиот ромеиjски хроничар на средновековната македонска држава и зетите ги нарекуваше ''волгари'', а зетскиот принц (всушност бил илир) Константин Бодин го нарече  „Цар на волгарите“, додека  целата негова војска составена од  Македонци ја окарактеризира како војска на „волгари“ (Georgius Cedrenus loannis Scylitzae ope ab L Bekkero suppletus et emendatus 11, Bonnae, 1839, pp 714-719) т.е. војска составена од жители на темата Воулгарија. Неговиот татко Јован Владимир (кнез зетски денес наречен: црногорски), ромеиjските хроничари го именуваа како  ''вулгарој'' (жител на тема Воулгарија ), a бугарската црква побрза да го прогласи зетскиот принц (кој всушност бил илир) за бугарски светец и денеска неговото име се слави од БПЦ на 22 мај (Види православен календар на Бугарската Православна Црква).

Pомеискиот хроничар од средмиот век, Михаил Псел, за востанието на Петар Делјан (внукот на Цар Самоил) напиша дека тоа е востание на племето на "волгаритe", а почнало во денешниa Војводина и Србија. Крунисувањето на Петар Делјан во цар е одржано во Белград, а Скилица ги означува белграѓани како волгари (воулгарои).

Со уништување на Самуиловото царство во 1018 година, повторно била воспоставена ромеиjската власт на поголемиот дел од Македонскиот Полуостров. Меѓутоа, по 1025 година во Pомеија започнал период на нови закани по македонското население. Со зајакнувањето на крупните земјопоседници, чија моќ постојано растела, селанското и потчинетото население во Македонија, било принудено да ги толерира неподносливите зголемувања на даночните обврски и нивното самоволие. Ваквата економска ситуација, ја влошила положбата на македонскиот народ, кај кој стремежите за слобода и враќање на изгубеното славно Македонско Царство биле континуирано присутни.

Дополнително состојбата кај македонското население се влошила во 1037 година по смртта на охридски архиепископ Јован и по назначувањето на Лев за охридски архиепископ од стрaна на  ромејскиот василеу Михаил 4 Пафлагонец. Обидите на Лев за систематско acимилирање на црквата и на македонското население како и економските реформи спроведени од Јован Орфанотроф, довеле до избувнување на масовно востание во Македонија, предводено од Петар Делјан, во 1040 год. Во востанието учество зеле не само православните Македонци туку и еретичките богомили Македонци на кои самата вера им забранува користење на оружје. Сепак и покрај широките размери што го добило востанието, тоа било крваво задушено во 1041 година. Учеството на православните Македонци и богомили Македонци во востанието на Петар Делјан е потврдено во Барските анали.

Барските анали (Аnnalеѕ Вагепѕеѕ), чиишто автор е анонимен, биле напишани во градот  Бари,  Јужна Италија. Во Барските анали, кои ги опфаќаат историските настани од 605 до 1043 година, се наоѓаат драгоцени податоци и за историјата на македонскиот народ во првата половина на 11 век. Анонимниот автор кој живеел во 11 век, во 1041 година, односно во времето на востанието на Петар Дељан во Македонија, во Барските анали соопштува за учество на Македонци во pомеиската војска во Јужна Италија.

Имено, анонимниот автор на Барските анали ќе забележи: 

 „Тука во Лонгобардија ( следбеници на Викинзите од север) дојде од Сицилија протоспатарот и капетанот Михаил. На 17 март се заврза битка меѓу норманите и pомеиjската војска. Потоа на 4 мај pомеиската војска се собра на едно место на ''Монс Мајор'' крај реката Ауфид, започна битка во која загинаа особено многу aнадолијци и oбсеквиани, pуси, тракијци, калабројци, катипанити. Норманите беа не повеќе од две илјади души, а pомеиската војска, без да се смета прислугата, осумдесет илјади. Кога Михаил се врати оттаму, исплашен, со малцина останати полуживи од страв пред жестоките нормани, тој беше пишал во Сицилија и оттаму пристигнаа бедните македонци,  павлиќијани и калабријци. Тогаш, откако тие се присоединија со другите во мочурливите пасишта под Монс Пилозус, Михаил по наредба на ромејскиот василеу се врати во Сицилија, од каде што дојде.“

Како што се гледа од записот, Pомеjиската војска предводена од протостаторот и катепан на Сицилија, Михаил, имала воен судир со норманите во Јужна Италија, но и покрај надмоќноста на pомеииската војска, не можеле да ги победи малубројните нормани (Вистината е по друга, ромејската војска била составена од потчинети нроди кои не сакале да војуваат за Ромеја). Затоа Михаил исплашен побарал засилување од Сицилија, од каде пристигнале:

 „Бедните македонци и павлиќијани и калабријци - ''scripsit ad Siciliam et venerunt ipsi miseri Macedones et Pauliciani et Calabrenses“.

Многумина историчари објаснуваат дека овие несреќни македонци и павлиќијани биле бегалци од Македонија, кои нашле засолниште на Сицилија во 1041 година, кога Pомеија го ликвидирала востанието на македонскиот народ на чиешто чело стоел Петар Делјан (Делј ан - делен). 

Еден од најпознатите проучувачи на Богомилското движење Д. Ангелов, смета дека „Македоците биле православни жители“, додека пак „павлиќијаните како еретици дуалисти биле богомили“ кои пребегнале во 1041 година од востаничките краишта. Сепак постојат и други гледишта во кои се вели дека македонците и павлиќијаните биле заробени учесници во востанието во Македонија кои под казна биле испратени да вршат воена служба на Сицилија.

Во споменатите Барски анали, анонимниот автор ќе забележи дека во 1042 година, ромеиjската и норманската војска започнале голема битка која се водела помеѓу ритчињата Монс Пилоус и тврдината Сирикол, во која загинале сите несреќни Македонци, а од останатата војска останале малкумина.

Барските анали се посебно значајни за македонската историја, посебно кога се работи за името на населението од Македонија. Овде анонимниот автор не го користи терминот ''бугари'', cкити, мизи, или ''cклавени'', туку децидно востаниците на Петар Дељан ги именува како „Македонци“. Ваквото именување е посебно важно ако се знае дека кај средновековните автори, било да се ромеиjски или западни, покрај термините „Склавинија“, „Склавени“, Драгувитија“, „Македонија“ и „Македонци“, почнувајќи од 927 година, низ целиот 11 век, кога на поголемиот дел од средновековната македонска држава, во 1018 година ја формирала темата „Вулгарија“ со центар во Скопје, се воспоставува името на територијата „Вулгарија“ а за жителите терминот „вулгари“.

Tерминот „вулгарски“ е вештачки и не го означува етничкото, туку поданичкото значење на жителите на темата. Тука би можеле да додадеме дека е точно тоа и дека  овој термин има поданичко значење, но не на државата, не на темата, значи припадност кон црквата. Жителите на оваа тема порано биле поданици на Јустинијана Прима и подоцна на Охридската Aрхиепископија како нејзината наследничка. Тие биле поданици на црква која е афтокефална и непотчинета на ниеден од најголемите престоли, па ниту на Цариградската црква.

За Цариградската Патријаршија употреба на секој црковната јазик кој не е данајски е прост, ''вулгарен''. Дали тука можеме да ги бараме корените на овој термин со кои денес бугарите се гордеат или пак во латинскиот превод на Библијата, познат како „вулгата“. Латинскиот јазик долго време бил официјален јазик во Источното Pимско Царство а со тоа и во употреба во епархиите на автокефалната Јустинијана Прима, со сигурност до 4 век наша ера. Или пак корените на бугарското име треба да ги бараме на друго место, како што вели pомеискиот историчар Никифор Григора: 

„Ceверно од Истар лежи област низ која поминувала мала река, која жителите ја нарекувале Boлга. Оттаму е изведено и самото име на татарите, кои првобитно биле Скити“.

 

Теофилакт Охридски, од Еврип,  бил  Архиепископ на Охридската Архипископија од 1090 г. до 1119 г. Познат е по тоа што го има напишано "Пространото Св. Климентово Житие" каде објаснува дека за него ''волгари'' се сите поданици на ромеиската тема Волгарија. Бидејќи и самиот Теофилакт Охридски  бил жител на темата Волгарија, се сметал за ''волгарин''  (види Пространото Житие на Св. Климент, Охридски ракопис во Румянцев музей во Москва. Збирката на Григорович под број 818, лист стр. 11-6 до ЗЗ-б. / Архивен институт на БАН (кутия 3, папка 4.).

Друг охридски Архиепископ од 1216 година, Димитриј Хоматијан, родум од Ликија (Мала Азија), поради тоа што немал добри познавања до каде се простираат границите на ромеиjската тема Волгарија, сите на Македонскиот Полуостров ги нарекува  ''волгарои''. Во познатата “Охридска Легенда“, тој објаснува дека “волгарите“ го населуваат Илирик (денешна: Србија, БиХ, Црна Гора, Хрватска, Далмација и Панонија). - Охридска легенда- автора на житието — охридския архиепископ Димитрий Хоматиан; Ал.Милев, жития на Климент Охридски" , 1966 г. ).  “Папата го ракоположил Св. Методиј за архиепископ на Моравија и Волгарија (миcли на тема Волгариjа ), а Св. Kлимент бил ракоположен од Св. Методиј за епископ на "Волгарискиот народ"- пишува Хоматијан (Ив. Дуйчев, Краткото Климентово житие от Димитрий Хоматиан, в „Климент Охридски, сборник от статии по случай 1050 години от смъртта му" БАН, София, 1966 г., стр. 161—171).

Дека во тоа време поимот "волгар" означувал жители на ромеиската Тема Волгарија , но, не и посебна народност, доказ се и останатите документи од времето на охридскиот архиепископ Димитриј Хоматијан. Од негово време имаме зачувано записи на луѓе од Македонија кои се декларирале "по род Македонци" во времето кога Охрид бил во состав на Епирската држава, па со сигурност можеме да констатираме дека Македонец во тие документи представува етникум, а не географски поим. Таму имаме запис од Иван Иерекар од селото Власто (денeска Велестово, охридско) кој се изјаснил дека е „по род Македонец“ во состав на тогашното деспотство Епир (J. Pitra, Analecta sacra et classica specilegio Solesmensi parta, t. VI Juris ecclesiastici graecorum selecta paralipomena. Parissis et Romae 1891, col. 315).

Името Волгарија ромеиjската тема која ги опфаќаше териториите на етногеографските Македонија, Србија, Црна Гора и Албанија, беше причина да сите од Македонскиот Полуостров, по 1850 година недоволнообразованото  свештенство да ги нарече со едно име - ''воулгарои''. Од тогаш, за несловените се` што беше словенско православно, беше ''воулгарои''. Но, не ''бугарско'' како етноним, туку како подвид на pомеите, како поданици на Pомеија и дел од ромеиската култура и држава. Toa свештенство сонуваше за воскрснување на старата Pомеија, која ќе ги опфати и краишта од ромеиската тема Волгариja.

Петар Делјан

Петар Делјан бил син на Гаврило Радомир, а внук на Самоил. Имено, кога ја освоил Лариса, Гаврило Радомир се вљубил во убавата Ирина, поради која ја истерал својата жена, ќерка на унгарскиот владетел, која била бремена. Таа се вратила кај татка си во Унгарија. Така, Делјан се родил таму. Тоа го вели Михаил Деволски во Виенскиот додаток на Хрониката од Скилица.

Името на Петар Дејлан на старомакедонски јазик знаичи „делен“, т.е. одвоен од владетелското семејство.

Унгарскиот историчар, Г. Фехер, смета дека Гаврило Радомир, уште додека бил жив Самоил, ја истерал женаси, унгарската принцеза, не поради Ирина, што е дел на една легенда, туку поради заладените односи меѓу Самоил и младиот унгарски владетел Стефан, брат на принцезата. Имено, Самоил стапил во сојуз со непријателот на Унгарија, банатскиот кнез Ајтон, што значи се определил против политиката на братот на својата снаа. Петар Делјан е роден во женскиот манастир Веспремволди, во кој се сместила бремената унгарска принцеза по враќањето од Македонија. Таму Петар останал се до доаѓањето на унгарскиот двор, каде што ја добил титулата "бан".

Петар Делјан, откако бил:

"Подигнат од војската на штит", во Белград бил избран "за цар".

Имено, таму бил пречекан од претставниците на востаниците. Може да се претпостави дека при изборот на Делјан за цар, вмешал прсти и неговиот вујко, унгарскиот владетел Стефан. Откако Петар Делјан бил назначен за цар, на пат наидувал на поддршка од населението против pомеиjската власт.

За брзо време бил освоен градот Ниш и Скопје и востанието се проширило на поголемиот дел на територијата на Македонија. Востанието на Делјан директно влијаело врз востанието против pомеиjската власт во градот Драч, на чело на ова востание бил Тихомир. Делјан плашејќи се од судир за превласт меѓу двете востанија, предложил здружување на двете војски. Војниците на Тихомир отишле на страната на Делјан.
Бидеќи ова востание имаше за цел ослободување на Македонија, односно обновување на Самоиловото царство, според охридскиот Архиепископ- Теофилакт:

''Cе ореле бунтовничките песни низ Македонија''

, што јасно покажува дека Македонците го доживувале Самоиловото царство како свое,... Што не било случај со населението од Мизија кое не учествувало во овие големи востанија.

Делјан ce упатил кон Солун, каде што на лекување се наоѓал pомеискиoт василеу Михаил 4-ти.

Исплашен, владетел избегал за Цариград, оставајќи ја власта во Солун и целокупното свое богатство на Михаил Ивец, најверојатно син на Самоиловиот војвода Ивец. Затоа е и разбирливо зошто Ивец помладиот веднаш му се придружил, заедно со сето владетелcко богатство, на cамоиловиот внук. Предавањето на богатството се одиграло недалеку од Солун. делјановите востаници не го зазеле градот.

Востаниците ја ослободиле цела Македонија, без Солун, се разбира, како и областите околу Витоша, Осогово и Тесалија. Против pомеиjската власт се кренало и населението во Епир.

Pомеја, немајќи сили да му се спротивстави на Делјан, повторно се погрижила на типичен pомеиjски начин, со итрина, да се ослободи од новата опасност. Еве што пишува Михаил Псел кој патем бил личен познаник на Алусијан, за кого ќе стане збор подолу:

"Војната уште траеше, кога се случи нешто чудесно: еден од Ароновите синови, наречен Алусијан пријатен по нарав, сјаен по ум, значаен и успешен, стана најзаслужен за победата на владетелот... Кога разбра за случајот кај неговиот народ, кога дозна дека тие, во недостиг на царски род, незаконит син избрале да им царува, ги напушти децата, ја отфрли љубовта на сопругата и се брзна од крајниот исток да тргне на запад...''

Всушност, Алусијан, како директен потом на Самоил, бил избран од ромејскиот василеу Михаил 4-ти да создаде раздор во востаничките редови, за пари и ocвeтa се разбира.

Петар Делјан го пречекал како близок роднина, дури, според Скилица, му дал 40.000 војници и го испратил да го опсадува Солун. Опсадата била разбиена, војската, исто така, а самиот Алусијан одвај спасил глава. Се вратил поразен во Острово. За време на една вечера тој:

"Алусијан ненадејно го фатил (Делјана ), му го исекол носот, му ги извадил очите, а сето тоа го направил со готвачки нож"

, соопштува Псел.

Како директен наследник, Алусијан од војската бил прогласен за цар. Новиот предводник на востаниците тајно го известил за тоа владетелот во Цариград. Во даден момент Алусијан ја напуштил војската и избегал во pомеиската престолнина. Востаниците, оставени без водач, биле лесно разбиени. Во Цариград предавникот бил пречекан со врвни почести.

Слепиот Делјан, без да дава отпор, бил фатен и испратен во Солун.

"Откако го покорил и потчинил во своја власт востанатиот народ и откако поставил стратези по темите, ромејскиот василеу се вратил во престолнината со многу заробеници, меѓу кои бил и нивниот незаконски предводник со исечен нос и извадени очи".

соопштува понатаму Псел,

Последиците на неуспешното востание биле страшни:

Македонија била опустошена. Еден добар дел од нејзиното население ромејскиот василеу го претворил во робје, а не бил мал бројот на оние што ги изгубиле имотите. Цариград, со цел да го разбие етничкото единство на Македонците, во нивната татковина населил туѓи колонисти.

Pомејскиот василеу Михаил 4-ти во 1042 г. ги пренел Aлбанците од Jужна Италија на Македонскиот Полуостров (Балканот) и ги населил во месноста Арбан, за да ги прекине и ослаби овoj дел на народoт и нивните врски.

Малото востание во Лариса, Тесалија, подигнато од македонското влашко население во 1066 година, чија цел било вклучување во востанието и на македонското население, подоцна го овозможило кревањето на востанието во Скопје, под водство на Ѓорги Војтех.

И востанието во Лариса, како по правило, било предадено од неговиот водач, Никулица Делфин, богат феудалец, кој ја искористил првата можност да му се предаде на ромејскиот василеу Константин Десетти Дука, предавајќи го на тој начин и самото востание.

Само шест години по востанието во Тесалија, во 1072 година, Македонија повторно ја потресе востанички бран. Причина: новата финансиска политика на Pомеја, по нејзините порази против Италија и поразите во Мала Азија. Со поразите кај Манцикерт од страна на османлиите Селџуци, Pомеја ги загуби богатите поседи во Мала Азија, а по заземањето на Бари од страна на Норманите, таа го загуби и последниот посед во Јужна Италија.

Центар на востанието бил градот Скопје, а водач на востаниците скопскиот првенец Ѓорѓи Војтех.

Востаниците се собрале во Призрен и оттаму побарале помош од Зетскиот цар Михаил, кој бил во роднински врски со Самоил. Михаил бил син на зетскиот кнез Стефан Воислав, син на Самоиловата ќерка Косара, која, како што е познато, се омажила за кнезот на Зета, Јован Владимир. Значи, цар Михаил бил правнук на Самоил, па оттука и обраќањето на востаниците до него. Тие, фактички, го ценеле неговото царско потекло. Сметале на неговата помош и од друга причина:

Tој ветил дека ќе ја поддржи нивната желба да го обноват Самоиловото царство.

Не се излажале: зетскиот владетел подготвил 300 души заедно со својот син Константин Бодин и ги испратил во Призрен. Бодин во овој град бил прогласен за цар, при што го сменил името Константин во Петар, во чест на Петар Делјан.

Во својата "Историја" Никифор Вриениј, како сведок на она што се случувало тогаш во Македонија, запишал:

"Pомејскиот василеу Михаил (Михаил Седми Дука) тогаш се бореше со големи грижи, зашто Скитите (поточно: Печенезите) вршеа изненадни напади на Тракија и Македонија, а востаниците го отфрлија ромејското ропство и пустеа и пленеа. Беа заземени Скопје и Ниш..."

Како што се гледа и од хрониката на Вриениј, во почетокот востанието имало вонреден успех: покрај Скопје и Ниш, еден дел од востаниците, предводени од Петрило, го зазеле и Охрид и тргнале кон Костур, каде што биле разбиени. Тоа ги поттикнало pомеjиите да минат во контраофанзива.

Огромна војска, под водство на Михаил Саронит, тргнала кон Скопје. Уплашен, Ѓорги Војтех им го предал градот без борба. Царот Бодин, кој во меѓувреме го зазел Ниш, тргнал назад, кон Скопје. Востаниците и војниците на Саронит се сретнале во решавачка битка кај денешен Паун на Косово Поле. Бодин доживеал пораз. Тој и Ѓорѓи Војтех биле фатени и испратени за Цариград.

По пат Војтех умрел, а Бодин, по повеќемесечно ропство, бил откупен и се вратил во Зета.

На двапати Pомеја испраќала војски во Македонија да го докрајчат востанието, при што тие сееле пустош околу себе. Меѓу другото, опустошиле многу градови, а ги уништиле и царските палати изградени во Преспа уште за времето на цар Самоил. Во последното пустошење на Македонија учествувал, како војсководител и веќе споменатиот Никифор Вриени, кој, кон крајот на 1073 година:

"Го скротил народот на Волгарија" и одново го ставил под pомеиска власт.

Меѓутоа, Константин Бодин нема да мирува. Како што пишува во едно писмо Теофилакт Охридски:

"Во Охрид работите се многу страшни. Пределот на Мокра (дел од Охридската тема) е заграбен од робот и отстапникот (станува збор за К. Бодин - з.н.), а Багора (македонска планина) ја завладеа бунтовникот. Со еден збор, се е лошо".

Пустошења, страдања, глад, помории, ја погодуваа македонската земја, бран по бран, едно по друго. И нови освојувања, востанија и буни, исто така. Јован Звонара во својата "Хроника" ќе забележи дека во 1064 година:

"Узите (турска група племиња ), преминувајќи го Дунав, ја преполовиле сета земја покрај реката. Имало, како што велат, 60.000 души, такви што можеле да носат оружје. Оттука упаднале во Македонија, ја заплениле и стигнале до Ахаја".

Рудолф Кадонис во делото "Ерусалимската експедиција" (1083-1085) ќе рече дека "... гласникот... го вознемири ромејскиот василеy Алексиј: Босмунд Вискард (син на норманскиот владетл - з.н.) го преминал Јадран и ја зазел Македонија".

А pомеиjскиот писател Ефрем ќе лелека:

"Леле, леле, заземен е оној град Солун, велам, метрополата на Македонците".

Во 1096 година учесниците во Првиот крстоносен поход кон Ерусалим ќе минат низ Македонија.

"Крстоносците, најпосле, ќе напише монахот Роберт, влегоа во една област (областа на Драч - з.н.), многу богата со секакви блага, па поминувајќи од село во село, од тврдина до тврдина, од град во град, дојдоа до Касторија (Костур - з.н.) и таму торжествено го прославија Господовото раѓање, па повеќе дни се одмораа.

Но, кога од жителите побараа пазар за продавање, не можеа да го постигнат тоа, зашто сите им бегаа од пред очи, мислејќи дека нашите се дојдени за грабеж и пустошење на целата земја. Затоа нашите, поради недостиг на храна, беа принудени да ограбуваат, да пленат овци, свињи и се што можеше да се употреби за храна...

Излегоа од Касторија и дојдоа во Пелагонија, во која се наоѓаше некаква тврдина од еретици, па од секаде ја нападнаа... Додека трештеа трубите и летаа копја и стрели веднаш ја ограбија и сите нејзини богатства ги изгореа, заедно со самите жители...".

Cтанува збор за повторен процут на богомилството во Македонија за време на династијата на Комнени (1081-1185). Очигледно: уништената тврдина во Пелагонија била богомилска а жртвуваните жители - богомили.

И Теофилахт Охридски, само десетина години по овој настан, ќе му напише на Јован Комнен, син на постариот брат на императорот:

"Некој си од монасите и свештениците (станува збор за богомилскиот водач попот Васил ), кој за моја несреќа го презре Бога и се оддаде на бесрамност, отфрлајќи го човечкиот срам, па зеде лик на блудница, го отфрли светиот лик и стана месојадец наместо посник, развратник наместо воздржан... Затоа, нареди таа заразна и општа болест да се истера од овие места. Ако пак јас го фатам, тој ќе умре во кулата како општествено и државно зло".

Богомилското и павликијанското движење особено се засилиле по смртта на Алексиј Први Комнен (1118), за време на неговите наследници. Очигледно, ликвидирањето на попот Васил и неговите истомисленици во 1111 година во Цариград, не влијаело на ширењето на богомилството. Во животописот на епископот Иларион Мегленски стои дека:

''И самиот император Мануил Први Комнен (1143-1180) "за малку" ќе се подал на влијанието на овој ерес''.

И Иларион, како, впрочем, и Теофилакт Охридски, добиле вонредни овластувања од Цариград за акциите што треба да ги преземат за ликвидирање на богомилското учење. Колку движењето на богомилите се проширило и се зацврстило на македонскиот простор зборува и податокот дека во 1140, 1143 и 1156/57 година во pомеиjската престолнина биле свикувани црковни собири, исклучително посветени на прашањата: како да се уништи богомилството!

Кон крајот на 12. век богомилството ја опфатило цела Македонија. Тоа не било тешко, зашто, во основа, богомилството било антифеудално движење. Неговото учење проповеда демократизам во сиромаштијата, скромен и едноставен живот, непослушност кон власта. А сето тоа било блиску до основните егзистенцијални норми на Македонецот. Затоа тој така широкоградо и го прифатил овој нов '' ерес''.

На крајот на 12. век и на почетокот на 13. век, Pомеја попаднала во економска, социјална и политичка криза. Под притисок на норманите, во поголем дел од Македонија се распаднала pомеиската управа. Биле разнишани и pомеиjските придобивки во северозападниот дел. Еден од оние што раскинале со pомеиjскиот двор бил и Добромир Хрс, кој во тоа време располагал со 500 вооружени луѓе и бил управник на Струмица. По Струмица, откако се кренал против Цариград, тој го освоил градот Просек, кој лежел на влезот на Вардар во Демиркаписката Клисура. Тоа се случило во 1185 година.

Државата на Добромир Хрс

Слабостите на pомеиjското општество се појавиле со целата своја силина набргу по смрта на ромејскиот василеy Маноил 1-ви Комнен, (1143 – 1180). Борбата за власт проследена со чести крвави вооружени пресметки, прогони и сурови казни, довело до намалување на авторитетот на централната власт и засилување на крупните земјопоседници и чиновништвото кои ја узурпираат власта и не ги почитуваат законите, што од друга страна ја довеле државата на работ на пропаста.

Обидот на Андроник 1-ви Комнин (1183-1185) да воведе ред и да го ограничи самоволието во државата, не дал некои поголеми резултати пред се поради жилавиот отпор на феудалната опозиција. Во периодот на безвластие состојбата на зависното население се влошила до тој степен да тие почнале да се бунтуваат. Ги напаѓале домовите на богатите земјопоседници и ги уништувале должничките книги. Дополнително состојбата во Pомеја била усложнета со навлегувањето на норманите во 1185 година. По истоварувањето во реонот на Драч, норманите незапирливо поминуваат низ Македонија пљачкајќи го Солун и другите македонски градови и села. Под нивниот притисок се распаднала pомеиjската управа во поголемиот дел од Македонија.

Распадот на pомеиjската управа во Македонија овозможил создавање на поволни услови за осамостојување на одделни македонски феудалци. Во периодот кога во Pомеја доаѓа на власт Исак 2-ри Ангел (1185-1195), како надоврзување на востанието на Петар и Асен во Паристрион, на историската сцена во централниот дел на Македонија се појавува македонскиот феудалец Добромир Хрс.

На почетокот Хрс имал мирни релации со цариградскиот двор, но тој се подготвувал кога ќе дојде време да ја зголеми својата власт. Условите биле создадени во 1189 година со навлегувањето на крстоносците од 3-oт крстоносен поход што ги предводел императорот Фридрих 1-ви Барбароса. Еден нивни одред, во потрага по храна, се упатил во Македонија. Пред да ги напуштат овие предели крстоносците воспоставиле врска со Добромир Хрс. Но по нивното заминување, Pомеја повторно успеала да ја наложи врховната власт врз непослушните вазали, а Хрс бил затворен. Но по кратко време тој бил ослободен и поставен за управник на Струмица.

Желбата конечно да се осамостои од централната власт, Хрс ја користи во првите години на владеењето на Алексиј 3-ти Ангел (1195-1203), кога дошло до вриење во западните провинции на царството. Тргнувајќи од Струмица, тој во утврдениот град Просек, над левиот брег на Вардар, при влезот во Демирхисарската Клисура, сместил избрана посада и го преместил своето седиште. Градот го снабдил со одбранбени справи и со доволно количество храна. Територијата на Хрс се простирала на запад и на југ до границите на прилепската тема, на север, до границите на Скопската тема а на исток и југоисток, до провинциите Струмица и Малешево со Мородвизд.

На освоената територија Хрс ги укинал „ромејските" закони и вовел „варварска" власт. Оттаму тој напаѓал на Серската област. Во 1199 година била организирана експедиција против Хрса, предводена лично од ромејскиот василеy, но под ѕидините на тврдиот град pомеиjската војска претрпела пораз. Посадата на Просек му нанесла на непријателот тешки загуби особено со каменофрлачките, со кои вешто ракувал еден бивш pомеиjски наемник. Во текот на борбите Хрсовите војници извршиле и еден ноќен напад и при тоа ги уништиле pомеиjските справи за опсада.

Никита Хонијат, еден од најпознатите pомеиjски историчари од втората половина на 12 и почетокот на 13 век, во својата „Историја" дава многу важни податоци за походот на pомеискиот император Алексиј 3-ти Ангел (1195-1203), во 1199 год. против Добромир Хрс и неуспешната опсада на средновековниот град Просек. Во неговата „Историја“ (№сеtае Сhtoniatae Historia, Воппае 1835, р. 643-647; 665-669; 672.) тој ќе забележи:

„Владетелот тргна за Кипсала, според планот да им помогне на тракиските градови што беа нападнати од власите и cкитите. Освен тоа сакаше да го фати и Хрс или пак да ги прекрати барем неговите ненадејни грабачки походи во областа на Сер. Хрс беше мал, дебеличок влав, кој, кога Петар и Асен се одметнаа од pомеите, ним не им се придружи. Напротив, дури им се спротивставуваше со оружје и со своите петстотини луѓе и притоа се поврза со pомеите. Малку подоцна беше откриено дека тој сепак одржувал врски со власите и дека настојувал да добие што поголема власт со намера да издаде самостоен посед. Во врска со тоа беше затворен, но подоцна беше повторно ослободен и испратен да ја чува Струмица. Меѓутоа, тој ги изневери очекувањата на владетелот, бидејќи го обнови стариот план и почна, без да се срами, да им нанесува несреќи на соседните pомеи...

Така тоа одеше. Владетелот ја напушти Кипсела и замина за Солун, а оттаму продолжи против Хрс. А овој влав ја присвои Струмица, освен тоа ја зазеде тврдината Просек и ја направи свое седиште. Потоа на разни начини уште повеќе ја зацврсти тврдината, која и без тоа по природа беше јака... Ромеите ја запоставија и без посада ја оставија оваа пркосна тврдина бидејќи не помислуваа на опасност од ''вoлгарите''. Меѓутоа, Хрс ја присвои и направи од неа несовладливо упориште пред pомеите. Тој прибра таму одбрани борци, постави насекаде направи за фрлање, изгради и наполни амбари со намирници и пушти овци и говеда да пасат по тесните појаси на каменот. Имено тврдината по обем не беше мала, таа се протегаше доста далеку...

Хрс, владеејќи ја оваа силна тврдина, не се исплаши кога владетелот тргна против него, туку се подготвуваше за одбрана. Мал број pомеи, кои беа искусни во војната... му советуваа на владетелот... да го заобиколи Просек и најнапред да ги нападне другите тврдини и села што ги држеше Хрс и дури потоа да го нападне Просек... Меѓутоа, владетелот не го послуша тој совет и силовито се упати кон Просек, сакајќи да се увери дали е тврдината навистина неосвоива како што слушаше за неа.

Кога пристигна до Просек, го постави шаторот и реши веднаш да ја нападне тврдината. Ромеите се бореа храбро, над очекувањето и правеа дела достојни за почит и чудење... Меѓутоа, набргу согледаа дека сиот нивни напор бил залуден... Работата одеше многу бавно, а непријателот постојано ги притискаше озгора и им нанесуваше загуби... Под такви услови храбрите војници не можеа ништо да сторат и се повлекоа назад со тешко срце...

Утредента тргнаа повторно на јуриш, меѓутоа, по настанот од претходниот ден непријателот беше охрабрен и силовит. Направите за фрлање, со кои се служеа варварите, отепаа многу наши, бидејќи тие можеа лесно да стрелаат озгора... Преку ноќ излегоа варварите од тврдината и им ги искршија на pомеите направите за фрлање, што тие ги беа поставиле на блиските ридишта. Ноќната стража многу се исплаши и избега до шаторот на протовестијарот Јован.. Освен тоа, низ стрмните падини тркалаа широки и со обрачи обвиени вински буриња и со тоа ја плашеа војската, која во темнината не можеа да разбере од каде потекнува вревата... Владетелот согледа дека на тој начин не може да ја постигне целта, а освен тоа немаше намера таму да се задржува подолго време, па затоа стапи во преговори..“

По неуспехот, ромејскиот василеу бил присилен на спогодба, со која му ја признал власта на Хрса врз градовите Струмица и Просек, во својство на жупан и топарх. Исто така бил договорен и брак помеѓу Хрс и ќерката на протостраторот Маноил Камиц. По таков начин Хрс се зацврстил како независен господар на централниот дел на Македонија. Тоа го потврдува и „Хрониката" на Теодор Скутариот. Иако оваа хроника претставува компилација од трудовите на повеќе автори, таа содржи и доста дополнителни податоци, меѓу кои и изворни податоци за осамостојувањето на македонскиот феудален владетел Добромир Хрс и создавањето на „независно кнежевство" со седиште во Просек. Во својата хроника Скутариот ќе забележи:

„ (Хрс) по заземањето на Струмица и утврдувањето во Просек си создаде седиште на независно кнежевство... Таа (тврдина) нема голема и соодветна ширина, се издига скоро до облаците и се простира како некаков ѕид. Целата е од камен... (Под неа) е направен премин колку да тече реката, која порано се викала Аксион, а сега Вардар и колку да помине од источниот дел еден пешак или коњаник. На горниот западен дел, на чијшто врв на карпата е и градот, е изградена и тврдината Просек, на која ниту искачувањето на пешаците што влегуваат е лесно, ниту пак слегувањето.. Како нејзин господар Хрс воопшто не беше загрижен за нападот...Меѓутоа, (pомеите), кога го сторија тоа, се уверија дека избрзале...

Хрс сепак се согласи да преговара (за мир) и посака од ромејскиот василеy по негова повелба да го владее Просек и да се ожени за жена од благороден род. Владетелот го прифати тоа и се повлече оттаму, влегувајќи во Константинопол, му испрати жена на Хрс...

На гозбата невестата не јадела и не пиела како младоженецот и од тоа му било јад...

Тој, пак, откако подоста си помрморил по варварски, рекол потоа: „Не јади и не пиј!...“

Но по кратко време, односите меѓу Хрс и pомеиите повторно се влошиле. Причина за нарушување на односите било одбивањето на ромејскиот василеy да плати откуп за дедо му на Хрс, кој подолго време чмаел во паристрионско ропство. Меѓутоа, Хрс го ослободил Камиц, плаќајќи 200 центенари злато на име откупнина. Откако Камиц се ослободил и се вратил во Просек, побарал од ромејскиот василеy да му ја надомести откупнината. Владетелот го одбил барањето, а протостраторот, заедно со Хрс, презеле воена акција во западните провинции. Најнапред ги зазеле Пелагонија и Прилеп, потоа навлегле во Тесалија и поттикнале востание, што довело дури и Пелопонез да се одметне од централната власт.

Ромеите во меѓувреме опремиле војска и ја упатиле против Хрс и Камиц. Ромеиската војска најпрвин ја презела Пелагонија и Прилеп, а потоа и Тесалија, со што биле скршени силите на Камиц. Во 1201 година Ромеите со измама загосподариле со Струмица. А Хрс бил потиснат во изолираниот Просек, каде што му се губи секоја трага.

Хрс во Просек го преместил и седиштето на својата територија, која во текот на наредните години ја проширил до Прилеп и на дел од Пелагонија, како и во некои делови на Тесалија.

Во 1201 година Ромеиската војска ги вратила Струмица, Прилеп и Пелагонија, а потоа тргнала на Просек. Во исто време и паристрионските воени сили биле ставени во акција. Тие во 1203 година, една година по паѓањето на Просек повторно под pомеиска власт, влегле во градот, освојувајќи го и на тој начин уништувајќи ја самостојноста на Хрс.

Во 1204 година крстоносците го нападнале Цариград. Неговите вооружени сили не можеле да им се спротивстават ниту ним, ниту на поморските сили на Венеција. Ромеиската држава се распаднала.

Крстоносците еден дел од Македонија вклучиле во штотуку формираното Солунско царство. Во некои македонски градови сместиле воени единици составени од западноевропски рицари. Некои македонски градови, како Скопје, Охрид и Бер, во меѓувреме, потпаднале под паристрионска власт.

По смртта на паристрионскиот цар Калојан, во Македонија својата власт ја зацврстил кнезот Стрез, кој, иако потекнувал од паристрионска царска лоза, го проширил владеењето по долината на Вардар до Солун, а на запад до Охрид. По неговата смрт, во 1214 година, Македонија потпаднала, заедно со Скопје и Охрид, под епирска власт. Десет години подоцна Епирците го зазеле Солун. По нивниот пораз од паристрионците кај Клокотница во 1230 година, Македонија, Тракија и дел од Албанија биле вклучени во границите на паристрионското царство. Наместо pомеи, сега по епархиите, како и во администрацијата, дошле паристрионци. Охридската архиепископија, сега уште повеќе изгубила од своето значење.

Во 1241 година, Македонија потпаднала под никејска власт. Пет години подоцна никејците го зазеле и Солун.

Во 1261 година било обновено Ромеиското царство. Завршил еден период од 50 години од историјата на македонскиот народ, исполнет со многу политички промени и со лесно менување на господарите. Ромеја владеела спокојно во Македонија само во наредните 20 години.

Во 1282 година феудалецот Милутин, со својата феудална војска, навлегол во Македонија.

Стефан Душан - Македонскиот цар во 1345 година, заземајќи го Сер, ја освоил Македонија. Меѓутоа, Солун останал Ромеиска енклава.

Tерминот „Волгариски“ е вештачки и не го означува етничкото, туку поданичкото значење на жителите на темата. Тука би можеле да додадеме дека е точно тоа и дека  овој термин има поданичко значење, но не на државата, не на темата, значи припадност кон црквата. Жителите на оваа тема порано биле поданици Јустинијана Прима и подоцна на Охридската архиепископија како нејзината наследничка. Тие биле поданици на црква која е афтокефална и непотчинета на ниеден од најголемите престоли, па ниту на Цариградската црква.

За Цариградската патријаршија употреба на секој црковната јазик кој не е ромејски е прост, вулгарен. Дали тука можеме да ги бараме корените на овој термин со кои денес Бугарите се гордеат или пак во латинскиот превод на Библијата, познат како „вулгата“. Латинскиот јазик долго време бил званичен јазик во Источното римско царство а со тоа и во употреба во епархиите на автокефалната Јустинијана Прима. Или пак корените на бугарското име треба да ги бараме на друго место, како што вели pомеискиот историчар Никифор Григора: 

„Ceверно од Истар лежи област низ која поминувала мала река, која жителите ја нарекувале Boлга. Оттаму е изведено и самото име на татарите, кои првобитно биле Скити“.

 

Теофилакт Охридски, од Еврип,  бил  Архиепископ на Охридската Архипископија од 1090 г. до 1119 г. Познат е по тоа што го има напишано "Пространото Св. Климентово Житие" каде објаснува дека за него ''волгари'' се сите поданици на ромеиската тема Волгарија. Бидејќи и самиот Теофилакт Охридски  бил жител на темата Волгарија, се сметал за ''волгарин''   (види Пространото Житие на Св. Климент, Охридски ракопис во Румянцев музей во Москва. Збирката на Григорович под број 818, лист стр. 11-6 до ЗЗ-б. / Архивен институт на БАН (кутия 3, папка 4.) .

Друг охридски Архиепископ од 1216 година, Димитриј Хоматијан, родум од Ликија (Мала Азија), поради тоа што немал добри познавања до каде се простираат границите на ромеиската тема Волгарија, сите на Македонскиот Полуостров ги нарекува  ''волгарои''. Во познатата “Охридска Легенда“, тој објаснува дека “волгарите“ го населуваат Илирик ( денешна : Србија, БиХ, Црна Гора, Хрватска, Далмација и Панонија). - Охридска легенда- автора на житието — охридския архиепископ Димитрий Хоматиан; Ал.Милев, жития на Климент Охридски" , 1966 г. ).  “Папата го ракоположил Св. Методиј за архиепископ на Моравија и Волгарија (миcли на тема Волгариjа ), а Св. Kлимент бил ракоположен од Св. Методиј за епископ на "Волгарискиот народ"- пишува Хоматијан (Ив. Дуйчев, Краткото Климентово житие от Димитрий Хоматиан, в „Климент Охридски, сборник от статии по случай 1050 години от смъртта му" БАН, София, 1966 г., стр. 161—171).

Дека во тоа време поимот "волгар" означувал жители на ромеиската Тема Волгарија , но, не и посебна народност, доказ се и останатите документи од времето на охридскиот архиепископ Димитриј Хоматијан. Од негово време имаме зачувано записи на луѓе од Македонија кои се декларирале "по род Македонци" во времето кога Охрид бил во состав на Епирската држава, па со сигурност можеме да констатираме дека Македонец во тие документи представува етникум, а не географски поим. Таму имаме запис од Иван Иерекар од селото Власто (денeска Велестово, охридско) кој се изјаснил дека е „по род Македонец“ во состав на тогашното деспотство Епир (J. Pitra, Analecta sacra et classica specilegio Solesmensi parta, t. VI Juris ecclesiastici graecorum selecta paralipomena. Parissis et Romae 1891, col. 315).

Името Волгарија ромеиската тема која ги опфаќаше териториите на етногеографските Македонија, Србија, Црна Гора и Албанија, беше причина да сите од Македонскиот Полуостров, по 1850 година недоволнообразованото  свештенство да ги нарече со едно име - ''воулгарои''. Од тогаш, за несловените се` што беше словенско православно, беше ''воулгарои'''. Но, не бугарско како етноним, туку како подвид на pомеите, како поданици на Pомеија и дел од ромеиската култура и држава. Toa свештенство сонуваше за воскрснување на старата Pомеија, која ќе ги опфати и краишта од ромеиската тема Волгариja.

Дури и македонците, aкаранците, eтолците во  Атина, негаторите на македонците и влахофините ги нарекуваа ''воулгарои''. Таму  никогаш не се населиле татари, ниту пак Паристрион некогаш  ја владееле таа територија; во 7 век таму се забележани кнежевствата на племињата Милинги, Езерци, Војунити и Велегезити. 

За време на грчкото националослободително востание 1821-1829 г., постоеше една многу позната песна за премавнување на различностите на етносите кои ја населувале денешна Јужанa Грција и создавање на една грчка нација: 

“Албанци, власи, воулгарои, луѓе кои говорите на други јазици, придружете се“ ( 1. Victoria Clark, Why Angels Fall. A journey through Orthodox Europe from Byzantium to Kosovo Macmillan: London, 2000 ISBN: 0 333 75185 X; 2. FATHER GREGORY TILLETT, The British Orthodox Church).

Ова погрешно грчко но и од другите именување и читање на историските записи на сите од Македонскиот Полуостров  како ''воулгарои'', а со тоа и Македонците, бугарската историографија крајно необјективно и извитоперено го користи да ги представи Македонците како дел од ''бугарскиот'' народ, а првата бугарска држава се формира дури 1908 година, 1878 беше само вазалско османлиско кнежество. Пропагандите на асимилација на угнетеното македонско население почна веднаш со формирање на новите држави на Македонскиот Полуостров.

Од 1767 год., Охридската Архиепископија е укината по ургенција на  негаторите на македонците и Македонија потпаѓа под јуриздикција на Цариградската Патријаршија, целосно контролирана од негатори на македонците  и негаториски клир со благослов на султанот.

Во тоа време, Патријаршијата отвара негаторски училишта ширум Македонија, на странски  јазик. Негаторски учители го наметнале терминот ''волгарој''.

Во Македонија никогаш  не се употребувал зборот ''бугар'' како синоним за македонски и не постои ниту еден пишан историски извор, постар од 18 век, каде некој Македонец се изјаснил како бугарин или својот јазик го нарекол ''бугарски'', односно ''грќ'' или ''грчки'' јазик. 

 

Има историски податок од 13 век од англискиот професор на оксфордиот универзитет др. Роџер Бакон (1211-1294), со највисока универзитетска титула Доктот Мирабилис, дека татарите од денешна Бугарија говореле турски јазик. 

Tој факт тој не го пренесол од некој друг извор, туку во 13 век лично ја посетил денешна Бугарија - Мала Татарија - Паристрион (меѓу Стара Планина и Дунав) и вистинска азијатска Татарија (Голема Татарија), па во своето дело „Опус Мајус 1268 г. вели:

      „Мала Татарија е во Европа и таму тие (татарите) го говорат јазикот на татарите кои живеат во Голема Татарија, која е во Азија'' (Kazan. The Enchanted Capital)

Русите, за прв пат ги нарекле антите (словените од Паристрион - Поддунавјето) ''бугари'' дури во средината на 19 век (Кепен 1850, c. 196; 1852: 40; 1861, c. 62, Каранастас-Радова 2001, c. 23). 

Во тој период, царска Русија се стреми да создаде руска марионета, вештачка држава Бугарија и нова словенска нација Бугариja, од различните словенски племиња кои живееја на територијата на денешна Бугарија. За таа цел, Русите мораа да ги тргнат вистинските Татари, да им го замрат името, па затоа ги нарекуваа Гагаузи, а вистинските Татари во Татаристан (руска колонија) почнаа да ги нарекуваат Татари и го променија името на нивната држава од Bолгаростан во Татарстан. Едноставно, мораше да се скрие вистината дека вистинските Татари се турки народ, азијатомонголски. 

Сепак, Гагаузите и во 20 век се декларирале по руските пописи како етнички Бугари (Державин 1937, c. 87 | Державин 1914: c. 13).  

По ликвидирањето на востанието на Петар Дељан во 1041 година голем број Македонци и павликијани, бегаат на Сицилија. Православните Македонци и павликијаните (богомили), кои заедно се бореле против pомеиската власт биле принудени од цариградската власт да ги напуштат своите родни места. Палермо на Сицилија станал еден од центрите на прогонетите Македонци и пвалиќијаните од Македонија. Според „Барските анали“, чиј автор е анонимен, во Италија за првпат Македонците (во склoп нa pомеиската војска пo казна) се судираат со норманите.

Во „Барските анали“, која е богат извор за Македонците, се бележи:

 

„Тука во Лонгобардија ( следбеници на викинзите од север), дојде од Сицилија протоспатарот и капетанот Михаил… На 17 март се заврза битка меѓу норманите и pомеиската војска ... Норманите беа повеќе од две илјади души, а pомеиската војска, без да се смета прислугата, осумдесет илјади. Кога Михаил се врати оттаму, исплашен, со малцина останати полуживи од страв пред жестоките Нормани, тој беше пишал во Сицилија и оттаму пристигнаа бедните Македонци, павлиќијани и калабријци. Тогаш, откако тие се присоединија со другите во мочурливите пасишта под Монс Пилозус...“

Четири децении подоцна норманите се појавуваат на Македонскиот Полуостров (Балканот). Во периодот 1083-1085 година Боемунд Тарентски, син на норманскиот владетел Роберт Гвискард, зазел повеќе градови и области во југозападна Македонија. По смртта на татко му Роберт Гвискард (1085 г.) Боемунд се повлекол од завладеаните поседи на Ромеја, како и од Македонија и се вратил во Апенинскиот Полуостров.

Рудолф Кадонис, составувач на списот „Dе ехргеditione Yerosolymitana", кој бил во служба на Танкред, внук на Боемунд, за освојувањата на норманите на Македонија кои ќе го вознемират ромејскиот василеу Алексиј 1-ви Комнин (1081-1118), ќе забележи:

 

„Боемунд Вискард (Тарентски) го премина Јадран и ја зазема Македонија... Преку Алпите, од Илирик до Океанот, не постои ниту една област што му откажала оружје на Боемунд“.

Сепак, неуспешниот поход на Ромеија, Боемунд никако неможел да го прифати. Тој долго време го чека моментот да се врати на истокот и да заграби нешто повеќе за себе. Всушност религиозните мотиви не биле пресудни за негово вклучување во Првата крстоносна војна.      

Десет години потоа, во 1096 година, крстоносците кои ги предводи Боемунд Тарентски, од јужно апенинското копно го препловиле Јадранското Море и се истоварила во Западна Македонија. Боемундовата крстоносна војска, во која имало и околу 500 рицари, преку Драч и Валона, движејќи се по стариот пат Виа Егнација навлегла и во Македонија. Податоците за тоа време говорат дека, Боемундовата војска која броела околу 10.000 души, вршат напади, палежи и плачкосување на македонските населби.

Монахот Роберт, како непосреден учесник во Првиот крстоносен поход, напишал едно историско дело, под наслов „Ерусалимска историја“, во кое се наоѓаат и драгоцени изворни податоци за историјата на Македонија во време на Првиот крстоносен поход. Тој дава податоци за пустошењата и ограбувањата на Боемундовите нормански крстоносци низ територијата на Македонија во 1096 година. Во „Ерусалимската историја“ монахот Роберт за освојувањата на Боемунд Тарентски ќе забележи:

 

„(Крстоносците), најпосле, кога сите препловија, влегоа во една област (Драчка област) многу богата со секакви блага, па поминувајќи од село на село, од тврдина на тврдина, од град на град, дојдоа до Касторија (Костур) и таму тржествено го прославија Господовото раѓање (Христовото раѓање), па повеќе дни се одмораа. Но кога побараа од жителите да им дадат пазар за продавање, не можеа да го постигнат тоа, зашто сите им бегаа од пред очи, мислејќи дека нашите се дојдени за грабеж и пустење на целата земја. Затоа нашите, поради недостиг од храна, беа принудени да ограбуваат, да пленат овци, говеда, овни, свињи и се` што можеше да се употреби за храна“.

Однесувањето на Костурчани не било без своја предисторија. Тие секако ги имале во предвид ѕверствата што ги вршеле норманските војски во југозападна Македонија во првата половина на 80-тите години на 11-ти век. Дека нивното однесување било завојувачко се говори во продолжение на текстот од „Ерусалимската историја“. Доволно било некого да го окриват за ерес за да потоа го нападнат. Роберт за ова пишува:

 

„Излегоа од Касторија и дојдоа во Пелагонија, во која се наоѓаше некаква тврдина од еретици, па од секаде ја нападнаа. Додека трештеа трубите и летаа копја и стрели, веднаш ја зазедоа, ја ограбија и сите нејзини богатства ги гореа, заедно со самите жители. А тоа не им се случи неоправдано, зашто нивната проповед, достојна за презир, како рак ползеше и веќе ги изгнаси со сопствената гнасна намера соседните области, како и самите нив ги беше одвлекла од правата вера“.

Според известувањето од Теофилакт Охридски, кој тогаш стоел на чело на Охридската архиепископија, Пелагонија во овој период претставувала воено-административна единица (тема), којашто ја управувал стратег. Дека крстоносците на Боемунд изгореле „еретичка општина“ заедно со нејзините жители, соопштува 2 . Тудебод, кој бил учесник во Првиот крстоносен поход. Исто така за оваа „еретичка општина“ известуваат и Продолжувачот на Петар Тудебод, Вилхелм Тирски и др.

(извор. Документи, том први, Скопје, 1981, стр. 109 – 110) - со мали поправки од МакедонОн - Македонија е СЕ,.. НЕ ''Ломбардија'' ма Лонгобардија - следбеници на Викингите од север, не ''грци'' туку pомејска војска,.. најверојатно преведувачот преведел погрешно или книгата од која преведувал била претходно модифицирана (била книга од после 1830).

 

Во почетокот на 80-те години на 11-тивек, норманите ја ограбуваат и завладуваат Македонија. Тогаш Македонските поседи на Ромеја ги нападнале норманите, предводени од Роберт Гвискард и син му Боемунд. Доаѓајќи од Апенинскиот Полуостров во 1082 година, тие извојувале голема победа кај Драч, а наредната година кај Јанина. Со овие победи им се отворил патот за освојување и на еден голем дел од Македонија. Така, Боемунд го зазел Охрид, војсководителот Петар Алиф ги освоил двата Полога, а грофот Пунтес - Скопје. Од Охрид Боемунд се упатил кон Верија (Бер), а потоа во Меглен. Тука го оставил грофот Сарацин, а самиот тргнал кон реката Вардар и стигнал до т.н. Бели Цркви, каде останал три месеци. Потоа ги зазел Пелагонија, Трикала и Костур. Се обидел да ја заземе и Лариса, но во јануари 1084 година претрпел пораз.

Во 1085 година, по смртта на Роберт Гвискард, Боемунд бил принуден да се повлече од Македонија. Но, веќе во 1096 и 1097 година во Македонија навлегле крстоносците од Првиот крстоносен поход, кој се движеле по патот Виа Егнација. И овие навлегувања на норманските крстоносци оставиле тешки последици кај македонското население. Особено страшни биле крстоносците на Боемунд Тарентски, кои навлегле во 1096 година. За да се снабдат со храна и други потреби, тие не се воздржувале од употреба на сила. Тие ограбувале во Костур, а во Битолско-прилепскиот крај, уништиле тврдина на некакви еретици заедно со населението. При преминот на реката Вардар, крстоносците биле нападнати од Узите и Печенезите што дејствувале во состав на pомеjиската војска, но непоразени, тие го продолжиле патот кон Серес, каде биле удостоени со големи почести и богати подароци што pомејците ги собрале од населението. Крстоносците потоа го продолжиле патот за Мала Азија.

Капетанот Фулхер од Шартр (Foucher du Chartres,1059 - 1127), бил католички свештеник и историчар, кој е познат по својата хроника за Првиот крстоносен поход. Тој како духовно лице бил учесник и патувал со крстоносната војска предводена од херцогот Роберт Нормански и грофот Стефан од Блоа и Шартр. По преминувањето на Апенинскиот Полуостров, во пролетта 1097-та година, преку Драч, крстоносната војска се движела по античкиот и средновековниот магистрален пат Виа Егнација кон Цариград, при што поминала низ Македонија. Во своето дело „Ерусалимска историја“, делото на Франките крстоносци во Ерусалим од 1095-1127 година, Фулхер пишува и за поминувањето на нормандиската крстоносна војска низ Македонија.

Историчарот Милан Бошковски кој го следи континуитетот на имињата на Македонија и Македонците во средновековните извори, во својата истоимена книга ни пренесува изводи од хрониката во која Фулхер по пристигнувањето на крстоносците во Драч ќе забележи:

 

„Откако ги преминавме тешко проодните планини и градовите Лукреција (Охрид), Ботела (Битола), Бофинат, Стела (Белас), стигнавме до една река која се нарекува Вардар. Иако таа вообичаено се преминуаше со бродови, со Божја помош ние ја поминавме радосно со брод. Следниот ден, откако ја поминавме ги распославме шаторите пред градот Солун кој изобилуваше со разновидни богатства. Таму останавме четири дена, а потоа ја поминавме Македонија и преку долината на Филипи, преку Хрисопол, Христопол, Преторија, Мосинопол... и други градови кои се расположени во Тракија...“

На 14 Mај 1097-та година, оваа група на крстоносци стигнала во Константинопол. Коментирајќи го цитираниот текст Бошковски ќе забележи дека „наведените градови ја подразбираат Македонија во нејзиното историско-географско значење на 11-от и 12-от век. Според него, ова мислење на Фулхер, произлегувало, како поради неговите широки познавања на класичната историјата на Македонија, така и поради тоа што авторот сакал намерно да ја разграничи Македонија од името ''волгарија'', име кое било наметнато за ''тема'' - ромејска провинција.

Името на Македонија и Македонците продолжува да егзистира во овој период, но маките на Македонците од навлегувањето на норманите не престануваат. Во почетокот на 12 век Боемунд пак ги загрозил Македонските поседи на Ромеја.

Во есента на 1108 година четириесет и пет илјадната војска на Боемунд, натоварена на 200 транспортни и 30 воени бродови се истоварила кај Авлона (Валона), која била лесно заземена. Боемундовата војска се упатила кон Драч, но и покрај неколку напади, тој останал во pомеиски раце. Затоа пак, Боемунд презел неколку околни тврдини, како и Арбанон и Дебар. Меѓутоа, овојпат pомеијците многу посолидно ја организирале одбраната, раководена од самиот ромејски василеу. Боемунд набргу бил принуден да побара мир, кој бил и склучен на реката Девол во логорот на ромејскиот василеу. Деволскиот договор од 1108 година истовремено значел и крај на кариерата на Боемунд Тарентски, кој се повлекол во Апенинскиот Полуостров и таму умрел во 1111 година.

(извори: М. Бошковски, „Имињата на Македонија и Македонците во средновековните извори“, Скопје, 2003, стр. 120 – 121; Историја на македонскиот народ, Скопје, 1988, стр. 57-58 ) - со мали ппоправки од МакедонОн - Македонија е СЕ,..

 

 

 

      6-ти  ДЕЛ    7-ми  ДЕЛ     8-ми  ДЕЛ 

 

 

 

 

ИСПРАТИ КОМЕНТАР:

 

 

ПРЕЗИМЕ
ИМЕ
ГРАД
ДРЖАВА
е-маил
КОМЕНТАР

 

 

*** Можете да не контактирате и на кoнтакт е-маил: info@makedoniaese.com

 

1. 

- Поповски добро знае дека немало ''бугарѝ'' во времето на Македонскиот владетел Самоил

Д-Р ПЕТАР ПОПОВСКИ објаснува зошто Василиј Втори ја ослепел војската на Самоил и бил наречен „бугароубиец“


      Василиј 2 Македонски, кој бил вујко на Самоил и му овозможил да земе дел од неговата Империја и со неа да владее, позната под името “Словенија” (Дивиот Запад го нарекува “Склавинија”), иако ја опфаќала етничката територија на Македонија, бидејќи во тоа исто време веќе постоела држава под името “МАКЕДОНСКО ЦАРСТВО” на чело со Василиј 2, кое се простиурало до Централна Азија и Северна Африка, со претстолнина Константинопол. Василиј повеќе пати му советувал на својот внук да не користи наемна војска (Татари), туку етнички Македонци. Самоил не го послушал, со одговор, дека “АКО КОРИСТИ СВОЈА ВОЈСКА, НЕМАЛО КОЈ ДА ГИ ОБРАБОТУВА НИВИТЕ”. Васили 2 по трето предупредување го изгубил трпението и тој решил да ја исполни заклетвата на своите далечни предци, кога уште на почетокот од 8-от век 17-ет села од Одринско, етнички Македонци, насилно биле иселени во Добруджа од страна на Татарите. Според авторот ''Symeon Magister'', тоа население ”КОЕ СЕБЕ СИ СЕ НАРЕКУВАЛО МАКЕДОНСКО И ГО ЗБОРУВАЛЕ МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК”, се заколнало, дека”КОГА ТОГАШ ЌЕ ИМ СЕ ОДМАЗДАТ НА ТАТАРИТЕ”.
Според кажувањето, пак, на авторот на неговата биографија ,,Georg Harmatolos,, “ВАСИЛИЈ 2 РЕКОЛ ЈАС ЌЕ СЕ ОДМАЗДАМ НА ТАТАРИТЕ..!”. Tоа го сторил во1014-та година, кога во подножјето на планината Беласица ослепел 15.000-ди Татари наемна војска на Самоил. Поради тој чин, од страна на самата СОВРЕМЕНА бугарска наука и историографија Василиј 2 бил наречен “БУГАРОУБИЕЦ”., што во основа е реално, бидејќи тие биле етнички Татари, кои самите себе си се нарекувале Булвари (Боливари, многу подоцна модифицирано во Бугари). Тоа е вистината Г-ин Низамов. Друга нема. За овие настани пишуваат многу Ваши автори. Земете го, на пример, историчарот Борис Примов и многу други, за да се уверите во тоа што го кажувам.

 

 

Василеон Александрој Македонон и го подари светот на македонците, а тие како му возвратија,.. го отруја, фамилијата му ја уништија,... а денес наместо Македонон (Македонски) го нарекуваат ''велики'' или ''the great'', додека државата на латиница му ја нарекуваат ''Мacedonia'' - Мацедониа, итн,.. а да ќе заборавев,... дозволуваат некој друг да и бира име. Ќе се најде ли некој да ги ''подисправи'' работите?

 

На ден 03 / Ma / 2009, е конструирана страната на Македонија е СЕ: http://www.makedonijaese.com/. Тој ден и се смета за роденден на организацијата Македонија е СЕ.

На ден 16 / Жустар / 2016, е конструирана peзepвнaтa страната на Македонија е СЕ: http://www.makedoniaese.com/

Уште на самиот почеток интернет страницата на Македонија е СЕ, бидејќи зборува за Вистинската Историја на Македонија со историски факти, но и актуеллни политички настани, СТАНУВА ТРН во очите на сите непријатели на Македонската Држава, ма и трн во очите на некои политички организации во Македонија.

Страницата на Македонија е СЕ, е конструирана како резултат за потребите на Македонскиот Народ и друѓите да се запознаат со Вистинската Македонска Историја, политика и болното Македонско прашање.

Страницата на Македонија е СЕ е конструирана за да помогне за зачувување на македонскиот идентитет, земја, култура, јазик, право за слободен говор, мисла, движење, соживот cо другите национални малцинства во Македонија, слободно искажување и поттик на искажување HO и негување на националниот идентитет како во Македонија така и во светот.